günlerdir kapımı kimseler çalmıyor
göğsümden içeri yokluğun sızıyor
bir demlik çayım var
tütünüm de geçiyor
duvarlara yazdığım her cümle ağlıyor
evlerin ışıkları tek tek sönüyor
bu ev bu nağmeler peşimi bırakmıyor
geceler kara tren
geceler
yüklüyor bana seni
geceler
bende bir resmin var yüzüme bakmıyor
kollarım seni ister
geceler yine seni
ne baharın tadı var ne de yazın sevgili
bir demlik günüm var ömrüm de geçiyor
hiç mi aslı yok bunun
bu asılsız yüzlerin
dudağımdan geçtin
gözlerin yakmıyor
vazgeçsen olmuyor ölsen olmuyor
geceler kara tren
geceler
yüklüyor bana seni
geceler
ben de bir resmin var
yüzüme bakmıyor.
nazan öncel'in '94 senesinde çıkardığı ikinci albümü ben böyle aşk görmedim'de yer alan, zannımca gelmiş geçmiş ve dahi bundan sonra da çıkarabileceği en iyi, en damar şarkısı. arabesk olsa bu kadar vururdu.
muhteşem bir nazan öncel şarkısı. karanlıklar içinde dinlendiğinde insanın canını acıtabiliyor.
"vazgeçsen olmuyor, ölsen olmuyor" kısmı ise çaresizliğin en yalın hali olsa gerek.
