hep en önde oturur, arada şoför-muavin muhabbetlerine kulak kabartırım. mola verildiğinde sanki sigara içecekmiş gibi öylece dışarda dikilir milleti izlerim.
pandemiden evvel son otobüs yolculuğumda arıza çıkmış neredeyse bir buçuk saat otobanda mahsur kalmıştık. en son yola devam ederken otobüsteki herkes birbirini tanıyordu artık. ne kadar da eğlenmişim meğer.
Yolculuklarımı uyuyarak geçirdiğimden gecesi gündüzü fark etmeyenlerdir. Otogardan çıkınca kafamı koyarım hopp araç durur durmaz uyanırım mola mı yapar geri oturur kafamı koyar ineceğim yerde yine uyanırım. Hep öyledir. Yine de ayrı bir tadı olan yolculuktur. Nedense hep eskileri hatırlatır. Çocukluğu özellikle.
