Hani, daha kötü hiçbir sey olamaz diyoruz ya; oluyor-olacak. Kaldıracak gücüm yok tabi o ayrı bi mesele. Hayattan, yasayacaklarimdan korkuyorum. Insanlara güvenmiyorum.. insanlar bencil, nankör. Ancak yüzündeki sahte tebessümü hissedenler gerçek arkadaslarin..
Üzülerek zaman geçiyor ve fark ediyorum ki hayatı kendime zehir ediyorum, ediyoruz. Insanlar bi baskasini düşünmüyor ki. Sadece kendileri. Vakit kaybetmek yok. Boşver, hayat akiyor gibi..
Ne boş.. Bakıyorum ve diyorum gerçekten, ne bos. Bu ne basitlik? Acizlik? Saygin bu kadar mi kendine?
Bu kelimeler bile fazla aslinda hak etmeyen insanlara..
Verebileceğim tek tavsiye, yaninizdaki insanlar konusunda çok ama çok seçici olun. Herkes sizin gibi degil.
çok sevdiğim dediğin arkadaşların var ya ha işte onlar seninle sadece birisini bulana kadar seninle aynı yolda duruyorlarmış, buldukları anda ilk bıraktıkları senmişsin de sen hala arkadaşlıktan dostluktan falan bahsediyormuşsun.
