forum tarzı bir entry olacak ama modlar özel durumdan dolayı anlayış gösterirler diye tahmin ediyorum. ben cenazeye katıldım. fevk, suvi ve internettin hepinize teker teker teşekkür ediyorlar. tüm yazar arkadaşlara selamlarını gönderiyorlar. cenaze bugün defnedildi.
babasının vefat ettiğini duyunca ağlamaksı olduğum yazar kişisi. henüz tanışmışlığımız bile yok kendisi ile ama dualarımızın onunla birlikte olduğunu bilmesini istediğim, "allah rahmet eylesin" dediğim yazar.
babasının vefat ettiğini öğrendiğim yazar arkadaşımız. oldukça fazla üzüldüm. şu anda acısına katlanamayacak derecede yıpranmıştır elbette. ama lanet olası hayat böyle bir şey işte. tüm insanlar için babasını hiç görmemiş, aile bireylerinden birisi hasta olan veya sağlıklı olduğu halde elbet bir gün ölecekleri gerçeği diye bir şey var. çünkü insanız. bu hayat böyle işte. ölüm diye bir gerçek var.
her gece yattığımda ölümün soğukluğunu hissediyorum. Kendim için değil, çevremdekiler için. O halde diyorum ki neden kırayım insanları ? zaten 60 senelik bir hayat var. Sabah kalktığında ise tüm her şeyi unutuyorsun, gene başlıyorsun sağı solu devirmeye.
lanet ettiriyor insanı bu his. arkadaşımızın böyle bir gerçekle karşı karşıya kalması beni çok üzdü. Şu anda söylenecek pek fazla bir şey yok. ne yazıkki yaşanmış bir olaydır.
kendisinin değerli babasına allah'tan rahmet, kendisine ise bol bol sabır diliyorum. Kaldırması çok güç, ama geçiyor be. geçiyor işte lanet olsun ki geçiyor.
allah metanetinizi artırsın. muhakkak ki kabullenilmesi en zor gerçeklerden. fakat yolun görebildiğimiz kadarını yürüyüp göçeceğiz hepimiz bir gün. yine ölümdür yani ölüme dayanmayı kolaylaştıran. bir yangın düşmüştür içinize şimdi bir başkasının söndüremeyeceği, bize rahmet dilemek, dua etmek kalır. allah gani gani rahmet eylesin. nurlar içinde yatsın babacığınız..
tanim: sozlukte tanistigim ilk bayan; komik, eglenceli, uzuntulu, kucuk de olsa bir sirlar paylastigim arkadasim.
hayatimin her aninda planli programli olan ben, ölüm soz konusu oldugunda donup kalirim; annemin ya da babamin olumu durumunu nasil karsilayacagim? o an kimi arayacagim? ne yapacagim? ve daha da onemlisi nerede olacagim? bu sorulara hic bir zaman cevap bulmam, cunku cevap bulursam o ani yasamaya az bir zamanimin kalacagini dusunurum ve korkarim. yanlarinda olamayacagim diye daha da cok korkarim.
ne yazik ki, benim bu korkumu fevk'im yasiyor su an. ne aci ki, cevap vermekten korktugum sorularin cevaplarini yasayarak buluyor. acikcasi bu bana cok korkunc geliyor. allah'tan fevk icin olan dilegim, bu zorlu gunleri kolayca atlatabilmesi, ailecek metanetlerini koruyabilmeleri.
yillar boyu cocuklarini buyutmek icin cabalayan, onlari guzel yerlerde gorebilmek icin elinden geleni yapan, egiten, ogreten ve dunyadaki gorevini tamamlayip ayrilirken de cocuklarina acilara karsi guclu olmayi ogretmeye calisan babacigina da allahtan rahmet dilerim.
