Avantajları da var o kadar ağlamak da gereksiz. ilk olduğu için gozbebegidir. Her heves onda yapılmış sevgiye,ilgiye , bakıma doymustur. Asıl zor olan ortanca olmaktır. Arada biryerlerdesinizdir. Büyüklerin otoritesi ve küçüğün simarikligi arasında kalır, çoğu zaman kendi kendinize yetersiniz.
ailenin ilk deneyimi olan çocuktur. otoriteyi iliklerine kadar tatmıştır. kurallara uyan ve eziklenen tiptir. emir kuludur. özgürlüğü ebeveynlerin kurduğu sınırlar içinde kısıtlıdır.kısacası benimdir.
Kavgalarda hep sizin susmanız gerekir ya da en azından anneme göre öyle. Kardeşimi sevmediğimden değil ama neden bi kere bile o haksız değil? Ve ne zaman bunu söylesem kavga çıkmak zorunda mı?
küçükken hayatın sefasını çekerken büyüdükten sonra cefasını çekmektir. evin yedek ebeveyni olmaktır. küçük yaşta sorumluluk almak yaşıtlarından daha çabuk olgunlaşmaktır. diğer kardeşlere göre daha bağımsızsınız dır. anne hasta olursa evin işi, akşam yemeği ellerinizden öper. kardeşle anne baba arasında köprü olmaktır. çünkü abla ya da abinin fikirleri yumuşatarak anlatma yetenekleri vardır. kardeşin açıklarını kapatmaya çalışırsınız sürekli. kendi yaptığınız hatalara düşmesin diye hep destekler yolunda ışık olmaya çalışırsınız. deneyimlerinizi kardeşinize aktarırsınız. kardeşiniz hasta olunca uyuyamazsınız. nefes alıyor mu diye kalkıp kontrol edersiniz. dönem ödevlerinde ilginç fikirler bularak kardeşinize yardım etmeniz beklenir. çünkü siz büyük çocuksunuzdur. ama tüm fedakarlıklara kardeşin bir öpücüğü o içten sarılışı yeter.
baştan bi ezik olmaktır. ikinci çocuk doğana kadar kral sizsinizdir. daha sonra pabucunuz dama atılır ve ikinci planda hayat seyrine devam... kıskanmadık biz hep büyük olduk biz hep ''abla/abi'' olduk. onlar hep ''küçük'' oldu . hep ''çocuk'' oldu ama biz birden büyüyüverdik. ne kadar da eziklenmişim lan. 24 yaşında ve hatta evli olan küçük kardeşime anam-babam gitti galaxy sIII aldılar ya la... * ben eziklenmeyeyim de kim eziklensin. işsizim, güçsüzüm, evli bile değilim. 150 tl lik telefon kullanıyorum. ama yok ben ablayım. tamam sözlük çok dertlendim çok. kaç yaşında olursanız olun, siz hep büyüksünüzdür ''evin büyük çocuğu''. *
zordur, herkes gibi rahat olamassınız, ailenin sprumluluğu vardır üzerinizde,strese sokar.bol bol anamın ilki olacağıma dağlarda dilki olaydım dersiniz.bir de çabuk büyürsünüz yada büyümek zorunda kalırsınız.
küçük kardeşe adeta anne baba olabilmektir her ne kadar onlar kadar olamasan da. ona yardımını esirgememektir. aynı zamanda aileye ilkleri yaşatmak, bir nevi denek olmaktır. her yönüyle ebeveynlerden sonra sorumlulukların üzerinde yüklenmesidir kısaca.
Her zaman için gayet iyi bir duygu içerisinde olma hissini yaşamaktır. Küçük kardeş açısından bir şey dediğinde ise annesi tarafından ''O senin ablan, o ne derse o'' gibi cümlelere maruz kalmaktır. Büyük kardeş ne yaparsa serbest ama küçük kardeşe her şey yasak! Sen ne kadar büyüsen de evin küçüğü olduğun için hep küçük kalırsın onların gözünde... Tıpkı benim şimdi yaşadığım gibi. Durum vahim açıkçası ama bazen bir abla bir abi sevgisi, varlığı hiçbir şeye değişilmiyor.
sen büyüksündür, susman lazımdır, ama küçüğün dediği olsundur o küçüktür. bu kısır döngü içinde büyük çocuklar mahrumiyet halet-i ruhiyesi içindedirler hep. küçüklerse sinsice anne veya babanın arkasından pis pis gülen taraftır.
çok kötü bir durumdur çok. siz büyürken hiçbiryere gitmenize , hiçbirşeyi yapmanıza izin verilmez. ilk göz ağrısı durumdasınızdır. oysa küçük kardeş neredeyse sınırsız özgürlükle yaşar ve onun yaptığı hatalardan da ne hikmetse siz sorumlu tutulursunuz.
