çocuklukta yaşanırsa cenaze töreni yapılır mutlaka. hele bir de defin işlemleriyle meşgul iken mahallenin camisinden tevafuken sala okunursa daha ileri gidip cenaze namazı kılınabilir. çocuk duyarlılığı bunu gerektirir.*
6 yaşındaydım, günlerden herhangi bir gündü. Taa ki babam elinde bembeyaz bir kafes içerisinde mavilerden mavi bir muhabbet kuşuyla gelene kadar. Babamın dediği cümleyi aynen hatırlerım; "Enchuken bu kuş artık senin. Bak bu suluk; her akşam okuldan geldiğinde taze su koyacaksın. Bak bunlar da yemlikler; her akşam okuldan gelince yem kabuklarını üfleyeceksin. Söyle bakalım adı ne olsun?" Bende o an hiç düşünmeden "Can" demiştim. Çünkü Cancan diye bir oyuncak devem vardı ve kuş deveden küçüktü. 10 yıl baktım ona; kafama konardı, elimden poğaça, börek aşırırdı. Karanlıktan çok korkardı minicik bünyesiyle. Babam veteriner hekimdi birşey olmazdı ona. Ama oldu işte. Gözünü kaşırken uzayan tırnağıyla göz kapağını yırttı. O kadar ilaç sürdük kaşımasın diye ama o yine kaşıdı. Gözünü oydu bilmeden. iki ay tek göz yaşadı. Korsanım diye çağırdım onu, o her zamanki gibi yine geldi sevdirdi kendini. iki ayın sonunda da kafesin dibinde buldum. Evet ağladım, hem de çok ağladım. Çünkü o yaşlarda ailem hariç hiç kimseyle adam akıllı on yıl geçirmemiştim.
Şimdi ise bir köpeğim var. Normal olmayan herhangi bri şekilde ölsün istemiyorum
kedi, köpek, kuş, kaplumbağa ve daha aklıma gelmeyen türler ama rasından en çok beni üzeni kedim olmuştur bir kedinin olması dünyada yaşanacak en tuhaf dugulardan bir tanesidir fakat kedinin ölmesi ise daha kötüsüdür bana kalırsa.
bugün anladım ki eğer sabah uyandığınızda muhabbet kuşunuz kanatları garip bir şekil almış, kafese yaslanmış ve gözlerini kapatmışsa istediğiniz kadar uğraşın. sıcaktandır diye kendinizi avutun, daha soğuk bir odaya götürün, gidin eczahaneden vitamin alın. o kuş o gün ölecek. aptal gibi hayvanı çöpe atmayın. saygısızlıktan geçtim bir sürü mikrop ürer gidin benim gibi mezarlığa gömün.
insanlar sizi hayatta anlamaz. sadece bir kedi deyip geçer. ama sizin için o birçok insandan daha insandır..
bırakın sizi anlamayan insanlarla bu konuya hiç girmeyin, konusmayın bile. boşa zaman kaybı.
kediler bağımlılık yapar, çocuğunuz gibidir, ayağınızın ucunda yatarlarken, bir gün bir bakarsınız orası bomboş. çok kötü bir duygudur, bol bol ağlarsınız, bahçenize gömerken millet garip garip bakar, içinizden bolca küfür edersiniz, ve evdeki üzüntülü kedinizin yanına çıkar, arada pencereden çocuğunuz gibi sevdiğiniz, yavrunun mezarına bakar hüzünlenirsiniz.
evde kıyamet kopmasının sebebidir. eğer evde, evcil hayvan delisi bir kardeş varsa ve bu evcil hayvanın ölümü, kardeşin 1 haftalık tatil için kuzenlerin yanına gittiği zaman içinde gerçekleşmişse; kardeş eve geldiğinde durumu izah etmek kötü olabiliyor. ve çocuk, hayata küsebiliyor.
insanı ağlatır ve bir yakını ölmüş kadar üzer. düşünün, aylardır aynı evde yaşıyorsunuz , tek varlığınız, bir bakıma hayatınızın anlamı. sizi mutlu eden ve dünyadan soyutlayan, neşe kaynağınız olan bir canlı. hamsterimden bahsediyorum eve geldiğimde annem öldüğünü ve çöpe attığını söyledi. hiç çekinmeden gittim çöpü karıştırdım ve yuvasının içinde yatan cansız bedenini gördüm. uykusu ağırdı, belki hala uyuyordur da uyanamamıştır diye ümit ettim. dürttüm "oğlum hadi kalk eve gidelim" dedim. hiç tepki vermedi, ölmüştü...
yuvasından kaçtığında evin bi yerinde sıkışır diye korktuğum, her gece yuvasından kaçıp sabah bir saatimi aramakla geçirdiğim, kendimden çok üzerine düştüğüm bi yerden düşse canımın yandığı gözlerimin dolduğu hamserim, "uşağım" ölmüştü. ölü bedenini görünce gözyaşlarına boğuldum ve ağlayarak eve çıktım. evet ben, koskoca adam hüngür hüngür ağladım yolun ortasında. üstünden saatler geçti ve bu entryi de gözyaşları içinde giriyorum ..
hiç hayvan beslememiş olanlara bir şey ifade etmeyen, ancak evini bir hayvanla paylaşanların anlayabileceği acı verici olaydır... insandan kısa yaşadıklarından, genellikle kaçınılmaz sondur onların ölümünü görmek, bir gün melek olacaklarını bile bile onların koşulsuz sevgisine bırakmaktır kendini...
sol framede okununca bile gözleri doldurandır. gittiğinden beri bağlanmaktan korkar oldum ve kokusunu bile özledim. sabahları gözlerini dikip sessizce uyanmamı beklemesi ve ne zaman gözümü açsam gözgöze gelince panikleyip sevinçle heyecanlanmasını, dudaklarımın arasından peynir yerken bitirince sıcak gagasıyla nefesini soluya soluya dudaklarımdan kırıntıları toplayışını, yanağımda oturup uyuyuşunu, korkunca saçlarımla boynumun arasına saklanışını, sadece bana güvenişini, tshirtümün içinde mağarada keşfe çıkmışçasına dolaşmasını, parmağımdan tutup avcumun içine oturup, gözlerini kapayıp kendini kaşıtışını, sevdiğimi anlamasını, sevdiğini anlamayı özledim. çok özledim.
bir kaç gün önce başıma gelen olay birisi 14 birisi 16 yaşında olan astronot balıklarımın büyüğü minik mehmet öldü o an onu ne kadar sevdiğimi düşünürken gözümden iki çift yaş aktı (en son 25 yıl önce halam öldüğünde ağlamıştım) sonra işe koyulup mehmeti sarıp sarmaladım tahtadan su geçirmez bir mezar yaptıktan sonra şileye gittim arkadaşımın kayığıyla açıldıktan sonra mehmeti denize bıraktım o anki hüzün beni delirtiyordu fakat içimde bir gurur vardı onu en iyi şekilde uğurlamıştım.
kimisini evladı ölmüş kadar üzen gelişmedir. en nihayetinde kedi, köpek falan lan bu. hele kızlar bir evcil hayvana sahip oldukları zaman, hem genlerinden gelen hem de toplum tarafından onlara dayatılmaya çalışılan anaç yönleri öyle bir kabarıyor ki sanırsın kendi doğurmuş köpeği.
çok kötü bir histir. düşünün siz daha 5 yaşındayken alınmış. yani henüz sıçtığınız bokun tadını merak eder çağdasınız. hergün onunla beraber geçiyor. sen büyüyorsun. o büyüyor. tamı tamına 15 yıl geçiyor birlikte. sonra ölüyor. kanserden. çok
üzülüyorsunuz olm yaa. beslemeyin amk hayvan falan.
