insanın yüzünü gülümseten, defalarca anlatsa da bıkmadığı, sevdiği, sevilmediği, acısı, tatlısı özlem duyacağı bir anısı var. Eskiyi kolayca atamadığımız gibi yeniye de o geçmeden gelemiyoruz. Bazen yenisine alışamıyoruz, bazen artık geçmesi yerine yenisi gelmesi için dua ediyoruz.
moralimiz bozulduğunda, başımız sıkıştığında veya kararsız kaldığımız zamanlarda, stresten kurtulmak için, kendimizi iyi hissetmiş olduğumuz eski günlere sığınırız. ancak bu bir yaşam biçimi olmaya meylederse, profesyonel yardım almak gerekir.
hala hayattan zevk alıyorum ama pandemiden öncesini çok özledim. keşke o zamanların kıymetini daha çok bilseymişim. keşke pandemi olmasa da pandemiden öncesini özlememe gerek kalmasa. o zaman da sorunlarım falan vardı ama pandemi yoktu en azından.
Eski özlem duymak nostaljik falan değildir. Yemişim internetini cep telefonunu bakma mecburen kullanıyoruz. insanlar asosyal olmus iletisim sıfır. çocuklar bile ellerinde telefon olmadan dışarı çıkmıyorlar artık. o da telefondaki oyunda kac jam almis hangi levelde oldugunu göstermek icin. Hadi çocuklar gelin Japon kale maçı yapalım desen o ne abi dicekler yakında mahalle maçı diye bir şeyde kalmaz zaten gerçi şu an olduğundan beri şüpheliyim.
Evet bugün bilgiye hızlı bir şekilde ulaşabilirsin islerini daha kolay halledebilrsin ve bunların hepsini gotunu kaldirmadan yapabilirsin. çok araştırıp çok zeki de olabilirsin internet sayesinde ama yaratıcılık olmaz. Dijital ortamda olursun belki de o da oyle kolay olmuyo. 2000 ler basi ve öncesi de çocukluğunu yasayanlar yaraticiydi yoktan var ederdi sikilmazdi mutlaka bir sey bulup zamani kaliteli geçirirdi. Ama bugunlerin çocuklarinda bi doyumsuzluk var ufak pürüz çıksa pes ediyorlar. Bu bilgiye açlık falan değil aksine bilginin fazla olup kullanmayı bilinememesinden.
O yüzden harıl harıl ansiklopedi karıştırıp bilgiye ac olunan o eski doneme özlem duyuyorum.
Bu arada Japon kale oynanmak isteyen var mı len.
Özlenilen anlar, insanlar hatta hatalar. içte bir miktar burukluk bırakan durumdur ama asla yeniye duyulan meraktan güçlü değildir. Mottomuz her zaman eskilere selam yenilere devam.
yaşım olmuş 89 hala matematik ve objektiflikten uzaklaşmamış biri olarak derim ki, daha iyisi yapıldı da bize ilgilenmedik mi?
hani alışıldık yaşlı tipi gibi olmak istemedğimden ah eskiler demek istemiyorum ama bakıyorum, yeni nesil de eski şarkılara, dizilere bayılıyor.
20 yaşındaki torunum sanki benle beraber yaşamış gibi,berkant tan, yeliz den, uzay yolu ndan, bizimkilerden, kaçak tan haberdar.
maalesef bir özensizlik ve düşük kalite girdabına girdi, dünya.
artık bir bob marley yok, maykıl yok, madonna yok.
rihanna diyorlar bir tane hit şarkısını duymadık amg.
Normal bir özlemek de değil bu köpek gibi özlemek. Mıh gibi kazındı içime bu özlem söküp atamıyorum senelerdir. O güzel eski günlerde yanımda olan herkesi arıyorum ama bulamıyorum bulsam da eski samimiyeti neşeyi bulamıyorum buz gibi duvarlara çarpıyorum. Onlar ben gibi değiller ki unutmuşlar nasıl eğlendiğimizi, yediğimizin içtiğimizin ayrı gitmediğini, birbirimizin omzunda ağladığımızı.. insan nasıl unutur bunları anlamam ama keşke ben de onlar gibi unutabilsem çekmesem artık bu maziyi kronik bir şekilde özleme acısını. Gerçekten de vefa fatihte bir semt ismiymiş söylemişlerdi de bilemedim..
