Galiba çocukluğumuz. Yada o dönemlerimiz. Babama, anneme, tanıdığım yaşça büyük insanlara kısaca herkese sordum. Ben de dahil olmak üzere herkes çocukluğunu özlüyor ve asla şuanki zamanla aynı olmadığını düşünüyorlar. Ben kendim için mahalle kültürünü özlüyorum aslında çokça, eskiden mahalle maçları olurdu bide mahalle abileri falan. Muhakkak çok sert bi top olurdu ve havası çok şişik yada dış kabuğu soyulmuş, havası biraz inik, ayağa tam oturan bir top. Oyunun ortasında gelirdi bu abiler. At bakayım abinin kıllı göğüsüne derdi. Sorgusuz suallsiz atılırdı o top. Abilerin top tekniği iyi olurdu hep. Sağlam topçu derdin her gördüğünde. Geç bakayım kaleye derdi, bir de sert bi şut atardı. Ya kulağını sıyırır gol olurdu bu top, yada boktan bi yere giderdi.
Ben bu abileri gördüm, büyüğünce sizde bizim gibi olacaksınız oğlum derdi kadir abi. Olmadık, olamadık. Zaman çok değişti. Şimdi çocukların tabletleri, oyun konsolları farklı eğlenceleri var. Eskisi gibi olmayan gelecekler hep olacak gibi.
Kendi büyüdüğünü görmek , hatta çocukluk arkadaşlarının büyüdüğünü görmek. Yılda bir kez de olsa o doğduğun köyde illaki biriyle karşılaşıyorsunuz ve o arkadaşınıza olum hani şurada şunu yapmıştık ne günlerdi be falan dersin iç geçirirsin ama karşıdan bir cevap gelmez gelse bile bırak yaa lanet günlerdi para yok pul yok sefillikti der bizimkisi. Tertemiz hayaller hedefler koyduğun ardıç ağacının gölgesinde şimdilerde ya iş konuşursun ya da dedikodu o bunu yapmış şu şunu etmiş gibi. Çok acımasız değil mi.
hani erken inerdi karanlık
hani yağmur yağardı inceden
hani okuldan, işten dönerken
ışıklar yanardı evlerde
hani ay herkese gülümserken
mevsimler kimseyi dinlemezken
hani çocuklar gibi zaman nedir bilmezken.
hani herkes arkadaş
hani oyunlar sürerken
hani çerçeveler boş
hani körkütük sarhoş gençliğimizden
hani şarkılar bizi bu kadar incitmezken
eskidendi, eskidendi, çok eskiden..
Biziz. Bizler eskideki gibi değiliz artık. Hayallerimiz değişmiş, yanımızdaki insanlar değişmiş, şehirler değişmiş, en özel duygularımız bile değişmiş bizim, değiştirmişler...
Tek başına edilen kahvaltının tadı. Eğlenirdim genelde, kendi kafama göre bir şeyler hazırlar, istediğim filmi-diziyi açar yine on dakika da yemeğimi yiyip bir bucukta saat otururdum öyle. Böyle başlayan günler harikaydı ya da harika hissettiriyordu.
Şimdi aynı olayı aklımdan geçirince bile boynuma çatalı saplayasım geliyor.
