Seve seve yaptığımdır.
Eskide kalanları özlemek adına, eskiyecek şeyler bırakıyorum ardımda.
Kitap okurcasına okuduğum ve benim başrol olduğum bu diyalogların, herhangi bir kitapta diyalog olacak nitelikte olduğunu görüyorum bazen.
"bu mesajı hangi kafayla atmışım?" diye soruyorum kendime ara sıra.
Bazen gülüyor, bazense üzülüyorum.
Mesajları okumayı bitirdiğim an, mesajlaştığım kişi düşüyor aklıma sonra. Bir zamanlar kanını canını bildiğim kişinin, şimdilerde bir yabancı bile olmadığını görüyorum. Eskiyen mesajların yanında, o mesaj sahiplerinin de eskidiğine tanıklık ediyorum. Mesajların ve o mesaj sahiplerinin toprak olmaması adına, mesajlarımı silmiyor ve tekrar tekrar okuyorum.
Neyse.
Bu başlığa, eskiyecek bir entry bırakmak istedim. Yıllar geçtikten sonra, açıp okumak adına...
mesajı ilk okuduğumuzda göremediğimiz şeyleri görmemizi sağlayabilen bir eylem. belki yeni bir empati kurulacak, belki haksızken söylenilen sözler fark edilecek. kısacası mevzulara bir adım daha geriden bakmanıza yardımcı olur. faydalı bir eylemdir.
mesajlarımın genelini okunmasın diye silen biri olsam da silmediklerimi ara sıra okuyorum hoş oluyor ve geçmişi hatırlatıyor. iyidir, güzeldir; kendi kendini incelemeyi sağlar eski mesajları okumak.
moonlight sonata'nın, '' aman da aman, yeni yazar olmuşsunuz madem koşturun sözlükte '' minvalindeki ilk mesajı bana hatırlatmış, 4 gün sonra 8. yılı şerefine moonlight sonata dinlerken bir de karadut şarabı içmeyi planladığım eski mesajlardır.
Böyle nostaljik şeyleri sevmiyorum hem ben telefonumda tam temizlik seviyorum. Mesaj kutum, galerim falan da çok dolu değildir. Normal insanlara göre sık sayılabilecek düzeyde temizliyoruz. Özellikle kavga ettiysem o gece uyumadan her şeyi silerim.
