kendinizin fi tarihine bakmaktır. "kendi"ni arama yöntemlerinden biri olarak kullanılabilir. o dondurulmuş, öldürülmüş vakite dönmenin, oradaki kendiyle empati kurmanın nostalji hevesi dışında bir anlamı olmalıdır yalnız. her zamanki gözle yapmak en fazla melankolik yapar.
postürünüzü kontrol edin, ellerinize bakın, en çok da deklanşörün sizi vurduğu* andaki bakışlarınıza dikkat edin. o dar çerçevede işgal ettiğiniz yeri "seçmiş" olmanızın ipuçlarını yakalayın. o ölü karedeki siz, bugün size bir şeyler anlatıyor, dinleyin.
ne diyor üstadlar, bir fotoğraf bir milyon kelimeye bedeldir.
geçmişle yüzleşme anıdır bu resimlere bakmak. vay be neymişiz, ne kadar güzelmiş herşey, ey gidi gençlik diye söylenmenize sebep olabilir. ama uzun yıllar açılmamış bir albüme bakmak bazen çok zevkli olur. en zoru ise kaybettiğiniz sevdiğinizin gülen yüzü ve gözüyle yüzleşmektir.
