bazen hüzünlendiren ama çoğunlukla insana iyi gelen, geçmişi kalanlarla hatırlamak ve özlem duygusunu iliklerinize kadar hissetmenize neden olan eylem.
bakılır ve susulur. bir an insan diyecek kelime bulamaz. bulunmuyor be sozluk kelimeler yetmiyor adeta.
fotoğraflar aslında hiç üzüntü vermez insana, yani o gaye ile çekilmez. hep fotoğraf çekirken insan güler veyahut gülümsemeye çalışır. ölümsüzleşen yüzü hep gülsün ister.
ve aradan yıllar geçer...tozlu bir rafta kitap karıştırırken birden kitabın içinden o mutlu, mesut fotoğraflar düşüverir aniden. insan bir anlık tekrar o anlara gider. kabuk tutmayan yarası tekrar eşelenir.
fotoğrafta yalnız olmayan insan fotoğrafa bakarken yalnızlığını hisseder. kim bilir şimde nasıldır hala böyle gülüyormudur diye içinden bir kaç cümle söyler. eski fotograflara bakmak hüzünlendirir be sozluk.
babaannem ne kadar gençmiş , annem ne kadar topLuymuş , ben ne kadar küçükmüşüm , keşke yine babaannemin müstakiL evinde otursaydık , okuL önLüğü yakışmıyormuş bize , bak bu kişi benim vs... gibi cümLeLeri bize kurdurtan , bakarken de hüzünLenmemize sebebiyet veren fotoğrafLardır..
buruk hatıralara dalmış bakarken, kimi zaman sizi güldüren çoğunlukla ağlatan ama her daim sizde güzel izler bırakan eylem..şuan bu satırları yazarken bile gözlerim doldu..neyse kelimeleri daha fazla meşgul etmek istemiyorum
