bayramın ilk günü erkenden kalkılır ve ailecek kahvaltı edilir. önce kime gidilecek sorusu babanın otoritesi koyması ile babaanneye gidilecek şeklinde cevaplanır. çocuklar bayramlıklarını giyer, baba takım elbisesini, anne ise en sevdiği kıyafetlerini... ve başlanır akraba ziyaretlerine. eli öpülür önce babaannenin, sonra tüm ziyaret edilen akrabaların. babaanne bayram mönüsüyle karşılar torunlarını, mendilin arasına koyduğu bayram harçlığıyla uğurlar. zamanla bu verme adeti kağıt vermeye dönüşmüş, şimdilerde ise ortadan kalkmıştır. her şey kullan at olmadı mı zaten? neden kullanılsın mendiller yıkanıp bir daha, bir daha...
artık akrabalar ziyaret edilse bile büyük bir lütuf sayılmakta, bayrama sadece tatil olarak bakılmakta. oysa bir sene görülmeyen akrabalarla görüşmek için bir fırsattır bayramlar. hatırlandığını/sevildiğini hissetmek ve hissettirmek için vesiledir... ahhh nerede o eski bayramlar.
Yaşlanıyoruz ve geçmişi özlüyoruz. Kimilerimiz eksiliyor aramızdan ki bence eskiye özlem duymanın en büyük sebebi bu.
Eskiden yaz aylarına denk geldiğinde kahvaltıya zevkle kalkardım. Dedem, babam ve abimler namazdan gelirken sıcacık ekmek almış olurlardı. Babannem, annem, erkekler maaile oturur kahvaltımızı tamamlar sonrasında sevdiklerimizi arardık.
Şimdi kala kala 3 kişi kaldık. Pazar kahvaltilarından farksız öyle kendi aramızda takılıyoruz. Eskiye özlem oluşuyor her haliyle.
Şu küçük afacanlar bana da nerede o eski bayramlar dedirtti ya, pes doğrusu. Aman ha hemen söyleyeyim, öyle yaşını başını almış biri de değilim ayrıca.
Az önce kapının zili çaldı, anneannem ''Ecem bi bakıver bakalım kim gelmiş'' dedi.
Kapıyı açmamla üç-dört tane afacanla karşı karşıya geldim.
iyi bayramlar deyip elimi öptüler.
Ben de şeker ikram ettim, sonra içlerinden biri ''harçlık yok mu abla'' dedi.
Yok ablacım, ''şeker var'' dedim.
Yahu biz o yaşlarda şekere, çikolataya eyvallah edip, muazzam derecede sevinirken, geçen bu zaman içerisinde ne değişti? *
eskiden akrabalar vardı gidilecek. şimdi varolan tek şey yalnızlık, insanlar değişiyor ve dünyada. bu değişim içerisinde değişmez kalmak, hem çok zor hem de insan üstü bir çaba istiyor. eski bayramları anıyorsak demek ki, değişimden nasibimizi almış ve mesafeler koymuşuz. neye göre, kime göre...özlüyor insan köyde koyunların peşinden koşturduğu günleri, herkesin birbirini sevdiği günleri. o zamanlar kıskançlık, kırgınlık yoktu lugatımız da oysa şimdi bunları dinlerken masal gibi gelen şeyler... uzak ama insanların ürettiği bir uzaklık...hayatta ve yaşıyorken sevdiklerinizin kıymetini bilin. geçen günler bir daha asla gelmeyecek
kara erik ekleyecek pek bir şey bırakmamış. duygusu aynen de buydu.
bir de üstüne geceden hesap yapmak... "nurgül teyzem 20 lira versee... 20 de fatma verir... annennemden şu kadar...."
heyecandan uyuyamadığım, hep kıyafetimi birisi alıp götürücek korkusuyla on dakikada bir yerinde mi diye kontrol ettigim bayramlar. ama cok mutlu oldugum oldugum bayramlar.
