sevgili yazarlar bildiğiniz üzere engelliler bir çok şeyden mahrum kalıyor. otobüse binme olsun, ayağa kalkma olsun, toplum içinde yer alma çabası olsun ve bunun gibi sayabileceğim tonlarca engel.. bu engelleri kaldırmak için hemen hemen hepimiz onlara destek oluruz ama onlara aslında destek değil köstek oluruz.. bana göre onlara yardım etmek onları toplumdan dışlamaktır. düşüncem odur ki onları normal bir insan gibi topluma karıştırmak. lan biz de normal insan gibiymişiz desinler bunu istiyorum.. kanaatimce yapılması gereken ve yapılmaması gereken önemli konular şunlardır.
-otobüste engelli bir insan gördüğümüzde ona yer vermemeliyiz, aynı yaşlılara yapar gibi kafayı eğip başka yöne bakmalı oralı olunmamalı tıpkı diğer insanlara yaptığımız gibi
-mesela engelliler için para falan toplamamalıyız, onlar için satılan dergileri normal bir okur gibi almalı ..
-bize küfür eden zihinsel engelliye tekme tokat dalmalı, dalmıyorsak bile normal insanda nasıl tepki veriyorsak o tepkiyi vermeli..
-yokuşta çıkmaya zorlanan tekerlekli sandalyeli engelliye yardım etmemeli..
vs vs daha aklımıza gelecek bir çok yöntem.. böylece bunlar kendilerini diğer insanlardan farklı görmeyecek topluma karışacaklardır. popülasyona ve toplumun oluşmasında yaptığımız yanlışı düzelterek engelli vatandaşlarımızı yaşamımıza katabiliriz.
o engelli vatandaş senin gibi otobüste oturabildiğinde,rahatça bindiğinde kendini normal bir insan gibi hisseder. Bu noktada bir takım desteklerde bulunmak insanlık görevidir. Böyle götten felsefe uydurmak ise saygısızlıktır.
engelli vatandaşlarımızı hem biz hem kendisi "engelli" olarak görmelidir. çünkü sokakta, otobüste, okulda sıkıntı çeken çok engelli kardeşimiz var. çünkü her yer engelliler için müsait değil. ingiltere mi burası? ona bir el uzatmak vatan borcumuzdur.
sonuçta bizim de ne olacağımız belli değil. o yüzden engelli insanlarla, bir fiziki veya zihinsel kusuru olmayan insanlar birbirlerini oldukları gibi kabul etmeli, ve sosyal yaşamda belirli kurallar çerçevesinde yaşamalıdır.
bir engelli görüldüğünde tabi ki acınır. acımak çünkü senin vicdani duygularının gereğidir. engelliye acımayan insanın vicdanından şüphe duyarım. şahsen kendim engelli olsam, yaşamadan öğrenilecek bir tecrübe değil ama kendi kendime acırım.
çabalayan engelli, engelini kaldırmıştır. taktir edilmesi gereken kişilerdir.
bu konu dengenin üst düzeyde tutulması gereken bir konu olduğundan engelli bireyin toplumla olan ilişkileri adlı başlıkta bir engelli olarak acıma/boşvermişlikle ilgili sınırı ortaya koyabildiğimi düşünühyorum. tüm yazarlara bu başlığa bakmalarını salık veririm.
Engelli vatandaşa yardım etmek gereksizlik değil, gerekliliktir.
Engelli olmayan ya da engelli yakını olmayan kişi beyanıdır.
Engellileri, yardım etmeyerek değil, aksine yardım ederek, empati kurarak, topluma kazandırabilir, mutlu bireyler olmalarını sağlayabiliriz!!!
