"Bir sonraki çocuğun engelli olma durumunu ne yapacağız" diye düşündürür. insanlık; Anne baba olarak o ceni Aldırmak değil onu yaratanın öyle verdiğini kabullenmektir.
engelli bir çocuğa sahip olma kararı verecek olacak ebeveyn, o çocuğun ömrü boyunca bakım sorumluluğunu yalnızca kendileri yüklenecek olsalar amenna, "kendi bilecekleri bir iştir" der geçersiniz lakin, gerçekte durum böyle olmuyor! onların vermiş olduğu bu kararın ceremesini, onlar ölüp-gittikten sonra geride kalan kardeşleri, hatta amcaları, dayıları, teyzeleri veya halaları çekiyor.
- "buna hakkım var mı?" diye insanın kendisine sorması gerek... makul insanlar için cevap tektir; hayır!
engelli bir beyin sahibi olmaktansa beynimi aldırır mıydım diye sorun kendinize.
zira bu kadar beyinsiz yaşamayı hakediyorsa, bir dilsiz, bir ÂmÂ, bir otistik, bir dawn sendromlu melek haydi haydi hakediyordur.
çok zor bir karardır. şu günlerde birinin bu kararı almak için ne kadar çok üzüldüğüne şahit oluyorum.
bekar insanlar için, bu konuda ahkam kesmek çok kolay oluyor aslında. bende bunlara dahilim. "kesinlikle kabul edemem, hem kendim dayanabileceğime inanmıyorum hem de o çocuğun hayatını zehir etmeye hakkım yok diyorum" ama davulun sesi uzaktan hoş geleceğini söylüyorlar. büyük ihtimalle haklıdırlar da.
insanın çocuğu olunc bu kararı vermesi çok zor oluyormuş.
gerçekten hayattaki en zor kararlardan bir tanesi.
Aile için oldukça zor bir durumdur. Engelli bir birey dünyaya getirmek ana ve babanın sorumluluklarının çok daha fazla artması demektir. Bu da anne ve babanın kürtaj veya çocuğu dünyaya getirme kararlarından herhangi birisini alması saygı ile karşılanmalıdır.
Çocuğun engelli doğacağı kesin ise bana göre doğru olan davranıştır. Tamam doğurdun büyüttün sonra sen öldüğünde ne olacak o çocuk kim bakacak kimden yardım isteyecek. Yemesi dert, gezdirmesi dert tuvalete gittiğin zaman bile o çocuğu düşüneceksin. Allah kimseye böyle dert vermesin verdiğine de sabır versin.
Onlarca çeşit doğum kontrol yöntemi varken keyfen kürtaj olmak tartışılabilir.Adama sorarlar 'yaparken aklın nerdeydi' diye.
Ancak hamilelik sırasındaki testlerde bebeğin özürlü olduğunu anladıktan sora yapılan kürtaj için ebeveynler çok da suçlanmamalı.
Bu 'kötüyü bırak,iyisini al' demek değildir.
Engelli bir çocuğu dünyaya getirmek hem aileye hem çocuğa büyük sorumluluk getirir.
Anne baba bazen yalvarır'allahım onun canını benden sonra al'diye.Tuhaf gelir..Hiç bir anne/baba evladın ölümünü görmek ister mi.Ancak kim sizin canınıza sizin gibi of demeden bakabilir.Basit engellerden bahsetmiyorum.Zihinsel sıkıntıları düşünün.Peki ailenizin bütçesi çocuğa bu engellini unutturacak konforu sağlayacak kadar elverişli mi?
Tek başına işlerini yürütebilecek araba ya da diğer fiziki donanımları alabilecek misiniz?Sosyalleşmesi için her çeşit ortamı sağalayabilecek misiniz?Yaşlanıp elden düştüğünüzde ona bakıcı bulacak kazancınız var mı?Sizden sonra kime emanet edebileceksiniz?
Sadece çocuk isteğinizi tatmin ederken bir çocuğun hayatını karartabilirsiniz.
Madden çok iyi şartlarda olan ,ancak bir ms bir de zihinsel özürlü iki evlada bakmaya çalışan 80 yaşına merdiven dayamış bir anne biliyorum.
Herkes susuyor,söylemiyor ancak biri 40'ın ortasında diğeri 50'ye merdiven dayamış bu iki bakıma muhtaç evladı kime emanet edeceğini şaşırmış durumda anneleri.içten içe herkesin duası 'allah onların canını annelerinden önce alsın'..
Çünkü kimse,hiçkimse hatta bazen kardeş bile 50 yaşında bir adamın kakasını temzilemez anne gibi,gaz çıkarsın diye beklemez yanında,banyo yaptırmaz ve çişini yapabilsin diye şişe tutmaz..Parayı verip yaptırsanız bile aynı şefkati alamazsınız.
Zor kararlar vermek gerek bu hayatta,keşke herşey siyah ve beyaz olsa..Ama griler de var...
normal olanı sorgulmak gerekir aslında.
normal insan kimdir, nasıl olunur?
o sadece bizden biraz farklı doğacak ve farklı yaşayacak. bu kadar bencil bu kadar duygusuz insan arasında biraz zorlanacak ama yaşayacak.
herkesin şansı vardır hayatta, herkesin şansa ihtiyacı vardır.
benim elimin ayağımın tutması demek benim mükemmel biri olacağımı veya mükemmel bir hayat süreceğimi göstermez, gösteremez ve kimse o çocuğun nasıl bir ilerleme kat edeceğini bilemez, söyleyemez, öngöremez.
bencil, asıl ona o şansı vermeyendir. sırf kendi hayatı için o bebekten vazgeçmek istediğindendir yoksa o çocuğun tek ihtiyacı olan biraz daha ilgiden başka bir şey değil.
(bkz: sol ayağım)
beyin felci olarak doğmuş bir çocuğun hayat öyküsüdür. annesinin şevkati, sevgisi, yardımı, onun azmiyle kendi yazdığı kitaptır.
vücudunda hiç biryeri hareket ettirmezken, sol ayağını kullanmayı öğrenmiş önce yazı yazmayı öğrenmiş sonra resimler çizmiş, ufacı bir ömür beklenirken 40 küsür sene yaşamış ve bu kitabı kendi ağzından abisine yazdırmıştır.
ben normal miyim?
tükettiğim oksijene karşılık dünyaya sağladığım bir yarar var mı?
onu anormal yapan ne?
o sadece biraz daha farklı ve daha anne karnındayken yaşamaya başlıyor aslında, duyuyor, hissediyor, doğmak istiyor.
ona yapılansa çok net söylüyorum ki öldürmekten başka bir şey değil. hisseden bir canlıyı bir insanı öldürmekten başka bir şey değil.
kürtajın oluru olduğu noktalar vardır evet ama bu duurm onlardan biri değildir.
yapılması mantıklı olandır. anne ve baba olarak yükümlülük altına girip o çocuğa bakmak istemiş olabilirsiniz elbette bu durum konusunda alkışlanırsınız. ancak o çocuğun dünyaya gelmesiyle varsa diğer çocuklarınız da zor durumda kalacaktır. anne baba vefat ettikten sonra o yükümlülük çocuklara geçecektir. ve onlar da normal bir hayat sürmekten yoksun kalacaktır. anne baba olarak bu durumu benimseyebilirsiniz ancak diğer çocuklarınıza haksızlık yaptığınızı unutmamalısınız. onların bazı haklarını ellerinden almaya hakkınız yok. şayet yoksa başka çocuğunuz yine sorun teşkil etmektedir. siz öldükten sonra engelli çocuğunuzu yalnız bırakmak ne derece doğru olabilir ki.
kürtaj yaptırmanın mantıklı bir açıklaması yoktur. empati kurun, daha dünyaya gelmeden, aileniz sizi belli sebeplerden dolayı istemiyo ve daha minicikken yok olup gidiyosunuz. gerçi kendini karşısındakinin yerine koyamayan biri, ceninin yerine nasıl koyacak?
iki durumda da ortada bir sorun olacaktır her zaman.çocuk dünyaya gelse acaba kürtaj mı doğruydu ya da kürtajdan sonra acaba dünyaya gelmeli miydi diye düşünürsünüz bu durumda yapılacak dini inancınıza göre hangisi uygunsa onu yapmaktır.çünkü hakikatin sahibi sizi hiçbir zaman yarı yolda bırakmaz.
diğer taraftan ilk entry de geçen olay ise engellilerin kimin olduğunu göz önüne sermektedir böyle insanların yanında engelli dediğimiz insanlar daha faydalı bir birey olacaktır.asıl kürtajın kimlere yapılması gerektiğini gösterir.malum doğduktan sonra bu kadar salak kızlarınız olacağını da bilemezsiniz gerçi.
