en çok özlenen insan en zor zamanında aklına gelen, ağlayarak yanına al beni dediğindir. bu insanda seni hep seven ve karşılık asla beklemeyen ve her ne yaparsan yap hep yanında olan annedir.
ilkokul öğretmenim.
candı, canandı. eğer bir yerlere gelmişsek aslan payına sahip efendi, dört dörtlük bir kadındı.
görsem eline sarılıp doyasıya öpeceğim.
kaybettiklerimiz. özlediklerimiz arasında yaşayanları görmek imkanı varken, kaybettiğimiz sevdiklerimizi sadece rüyada görebiliyor olmak, ziyaret ettiğimiz yerin toprak olması koyuyor insana be sözlük...
(bkz: ben babamı özledim)
neden sonra serindi tüm uykular, neden iliklerine kadar işlemiştin senden habersiz Anadolumda henüz doğan bir çocuğun, neden inandık sana ve neden şimdi çekip gittin Atam! Karanfil karanfil bıraktım göz yaşlarımı yanı başına. Seninle hiç olmadık ama bilsen sensizlik ne zor geliyor vatana.
Geceler miydi sensizliği uzadıkça uzun eden?
Yoksa sensizlik miydi geceleri uzun eden?
geride kalandır.
uzunca bir zamanın geçmesine gerek yok, yaşananları zamana yayınca yıl hesabı takvimi tutmaz.elinden tutup da yağmur altında ıslanmadıktan sonra özlediğin kim olursa olsun yokluğundan değil boşluğundan gelir acısı...
bazıları gelir ve güzel yapar herşeyi,bazıları gelir ve bozar tüm oyunu.son parçası eksik kalan yap-boz gibi kalıverirsin orada.bazen arada... orada kaldım,arada...
hayatımın ortasına bi ağaç diktim,dalları uzansın istedim, ucuna çaputlar bağlarım her dileğim için,ama yine yaradandan dilerim vesiledir sonuçta dedim.olmadı.tutmadı ağacım.çürüdü yok oldu gitti bitti.
ben yeniden başladım.
en çok özlenen insanları koydum başucuma, uykum kaçtı. sırtımı döndüm unutayım istedim,hayatı kaçırdım.ertelemek dedim,geç kalmak oldu...
en çok özlediklerim var sanıyordum bi baktım başucum boş.
ben en çok beni özledim.
hala aptal yerine koyulabilecek kadar iyi düşünen beni,fedakarlık yaptığını düşünmeden adım atan beni,tanımadığı insanlar için bile dualar eden beni...
ben en çok geride bıraktığım beni özledim.
bana kalan yoklukta değil boşlukta asılı duran tüm hayatın o en gereksiz karmaşasını astım tutmayan ağacıma,dalları kırıldı birer birer...
en çok özlenen insanları yok eden ben,
en çok yitip giden,kirlenmeyen beni özledim...
daha sevgili olamadan ayrılmak zorunda kalınan ve aylardır kendisinden tek bir haber alınamayan insandır. bir de, günün birinde ansızın karşınıza çıkarsa ne yapacağınızı kestirememek vardır ki, o duygu; oturduğunuz yerde karnınıza kramplar girmesine sebebiyet verir.
Bundan 4-5 sene evvel dersane çıkışı çarşıda abimle gezerken "ya abi ucum bitti şuraya girelimde bi uç alalım" dedim. Girdik efendim neyse ben uç bakarken tanıdık birilerini gördük hoş geldin beş gittin akşam çaya gelin dediler. Tamam dedik. Akşam oldu gittik misafirliğe. Amanın o da ne. Misafirlikte tanımadığımız bir bağyan mevcut. Abim zaten görür görmez mayıştı. O günden 1 yıl sonra evlendiler zaten. Ardından abim bildiğin kılıbık oldu. Götünden ayrılmıyor. 7 aydır evimize gelip gittiği yok. haftada bir ayıp olmasın diye beni arıyor. Eski abim öldü. Onu çok özlüyorum be sözlük. Ucumu sık sık kırıp bitiren adi kalemi sikeyim. Ucu aldığım marketi sikeyim. Keşke olmasaydı öyle bir yer. En başta kendimi sikeyim. Bok var. Uç alacakmış. al sana uç.
