Okuldan gelip soba yanmayan odada "özenle" duran bilgisayarda call olf duty mw2 oynuyom anca bitirdiğim bölümden sonra dinlenmek için NFS underground2 da bir sürü yarışa katılıyorum, kariyerimin sonuna kadar gelmiş zaten. Çok sevdiğim grup şarkı çıkarmış onu dinliyorum drift yaparken.
Elimi soğuktan hissetmeyen dek içeri geçmezdim gerekmedikçe sol elim götümün altında. Ama o da soğuktan uyuşuk uyuşuk tuşlara basıyor.
...
Ezikçe aslında. Evden çıkmayan çocuğa ait anılar böyle oluo.
5-6 yaşımı. kuzenime "şunun tadına bir baksana, güzel mi" dediğim şekerleri, bir başka kuzenimin evin bir ucundan "yemek hazır" diye bağırışını, bir telaşla kalorifer borularından kanepeye atladığımız, kim ne kadar harçlık topladı diye yarıştığımız o güzel bayramları... geri dönememek ise daha da yakıyor canımı.
hayatımda en özlediğim şey her zaman çocukluğum olmuştur, o zamanlardaki saflığı kirlenmemişliği basit şeylere bile mutlu olabilen o küçücük yüreği, ne kadar özlüyorum bilemezsiniz.
2011 senesinde babamın gel oğlum diyipte benim bir kız yüzünden baba sonra gelirim dedikten sonra, babamın ölümüyle karşılaştım ve yıkıldım. sonra her an her gün onu özlüyorum. Siz siz olun, ailenizi sevin ve vakit geçirin ki bu başlıkta gezmeyin.
Kesinlikle lise yıllarımı. Dönebilme şansım olsa keşke yapmak istemediğim hatalar, söylenmiş sözler geri alınabilse.
Bir yandan da o zamanların verdiği güzellikler tekrar yaşansa.
21-22 yaşlarımı; sorunlarımın olduğunu sandığım, boşu boşuna kendimi sıkıntıda hissettiğim ama aslında çok güzel olan ve en güzeli de genç olduğum zamanları..
