Aslında bazı şeyler çoktan haberciydi bu bozulmaya. Ve uzaklaştım.
En yakın arkadaş yeri gelir kardeştir, yeri gelir anne baba. Hani beraber aynı şeylere yıllarca gülebilirsiniz ya, aynı şeylere sinirlenir, üzülür, aynı insan tiplerinden nefret edersiniz, saatlerce birbirinizle dalga geçersiniz, yeri gelir birbirinize anne babadan daha çok destek olursunuz, telefon konuşmalarınız en az 1 saat sürer, hayatın ve insanların anlamsızlığı üzerine saatlerce tartışabilirsiniz, ve değişmeyeceğinizden son derece eminsinizdir. işte bunların hepsi bizim dostluğumuzda vardı.
Mesafelerin seni değiştireceğini hiç düşünmemiştim. Bana kasten yaptığın kötü bir davranışın olmadı ama bambaşka bir insansın artık. Beraber kınadığımız, hatta dalga geçtiğimiz insanlardan birisin. Sen değiş. Ben hala yerimde sayacağım. Eski senin yerini dolduramam ama onu sen bile dolduramazsın artık.
Ama keşke aynı kalsaydın.
Yüreğin en ıssız bir yerlerinden sessiz çığlıklar yükselirken, inandığınız ve doğru bildiğiniz her unsurun tepe taklak oluşunu izlersiniz eliniz kolunuz bağlı.
Hayatınızdan çıkarmaya gönlünüz razı olmasa da, onunla yaşadığınız özel anlar artık olmayacaktır, nostalji olacaktır, bilirsiniz.
Zamanla da canınız daha az yanar zaten.
en yakın arkadaş konumuna gelmişse öyle ufak tefek şeyler aramızı bozamaz. affedilemeyecek şeyler yapmışsa (gerçek bir dost asla yapmaz) seve seve ayırırız yollarımızı. bazen kendine zarar vermemek için sevdiğin kişileri hayatından çıkarman gerekir.
Uzun süre devam etmeyecek durumdur.
Uzun sürdüyse hayattan soğutur. en yakın adı üstünde her şeyini anlattığın, canın sıkıldığında aradığın insan . Uzatmadan barışmak en iyisi o nedenle.
3 aydan fazla oluyor sanırım bunu yaşayalı. o kadar basit bir insanmış ki, sırf kıskançlığından çok değer verdiğim kişileri doldurup bana düşman etmeye çalışmış (başaramadı). o kadar sene onunla geçiirdiğim her an için utanıyorum bazen.
