Kalabalıkların içinde yalnız kaldığınızda, yakınınızda güvenecek kimseyi bulamadığınızda oluşan his.
Kafanıza göre, duygularınıza göre birilerini bulamadığınızda; birileriyle aynı espriye gülüp aynı müzikten keyif alamadığınızda yüzünüze yüzünüze çarpar bu gerçeklik. Bir ortama girdiğinizde kimseyle samimi bir sohbet kuramadığınızda anlarsınız. Birine güvenip bir derdinizi anlatamadığınızda anlarsınız. Hep tetikte gezersiniz, izole edilmiş hissedersiniz. "Ben tek, siz hepiniz" gibi olur bu da. Zaruriyetten iletişim kurarsınız.
illet bir histir bunları yaşadığınızda oluşan his. Hayattan soğutur..
Alışılmış çaresizliktir. Şey böyle. Daha kötüsü olamaz dediğiniz an çok daha kötüsünü görürsünüz ya hani, böyle göğüs kafesinizde sürekli bir sıcaklıkla gezersiniz. Haykırmak istersiniz ama haykırmaya imkanınız yoktur. Sıcaklık artar artar, kalbe baskı yapmaya başlar. Görevi alt tarafı kan pompalamak olan kalp sıkışır sürekli. Çaresizliktir ama alışmışsınızdır, alıştırılmışsınızdır. işte o hissi hiç sevmiyorum ben.
