acının büyüğü küçüğü yoktur. sadece o acıyı yaşarken içinde bulunduğumuz sosyolojik, psikolojik, ekonomik durumlar bu acıyı körükler ya da azaltır. tabi ölüm olayını biraz daha farklı ele almakta da yarar var.
tecrübelerime göre fiziksel en büyük acı böbrek ağrısı ve diş ağrısıdır. özellikle böbrek ağrısı çok şiddetlidir.
ruhun acıları ise değişiktir, aşağılanmak, değer verilmemek, sevilmemek, aşkın acıları, insanın yaptığı işin, emeğinin değer görmemesi yerine göre büyük acılar. ancak genç yaşta ölen birisinin cenazesinde, en büyük acının evlat acısı olduğuna kanaat getirdim.
sadece dünyada oluşun verdiği bir acı var, (bkz: weltschmerz). hayallerimizdeki dünyaya asla ulaşamayacağız, hep bir mücadelede var olacağız, hep aşılması gereken bir sorun olacak. ama yapabileceğimizin en iyisini yapmalı. hele bu dünyada ölüm diye bir gerçek varken.
dışarıda bir kafede, sakin sakin otururken, birinin size arabayla çarpması, komaya girmeniz, 40 yıl sonra uyanmanız, aynaya bakıp dehşete düşmeniz, hemşirenin size ''40 yıldır komadaydınız'' demesi. en büyük korkularımdan biridir. bir düşünsenize, ömrünüz bitmiş, hayatınız bitmiş, tanıdığınız insanların yarısı ile beraber ebeveynleriniz ölmüş, işiniz, eviniz barkınız kalmamış. kabus gibi lan.
insanların şeytana uyup uymayacaklarını kontrol etmek için başlarına gelen acılardır.
allah'a isyan en büyük günahlardandır malum. bu tür acılarda da insanların ilk başvurduğu yol isyandır. kimi insanlara isyan eder, kimi kendini tutamayıp allah'a isyan eder.
he tabi bu acıların yaşanmasını kimse istemez elbet. ama yaşanan kazaların, ölümlerin nasıl geldiğini gösteren bir çok video var nette. bir açıp izlemek gerek. hiç akla gelmeyecek şekilde oluyor çoğu. allah korusun diyelim böyle şeylerden.
