Düşüncelerini bir hayat formuna dönüştürebilmiş deha... Ya unutmak? Hem de tırnak içinde "unutmak"; her dile geldiğinde bir şeyin silinmesi gibi mi tezahür eder yoksa bizi yok edişini görmek mi istemeyiz?
"Bu bitmez tükenmez Pazarlarda var olma acısı kendini tümüyle gösterir. Bazen bir şey içinde kendimizi unutmayı başarırız; ama dünya içinde kendimizi nasıl unutabiliriz?
"Kaderi mağluplar terminolojisinin gözde kelimesi, imanı zaman dışı bir sahne ihtiyacı, ümitsizliği mutsuzluğun perçemi olarak tanımlayan ve çürük kahramanlardan dikey leşlere, hiçliğin esrarından gözyaşlarının gürültüsüne, sıfat düşkünlüğünden sarsakların avantajlarına, fatihlerin can sıkıntısından gerilemenin Çehrelerine, büyüleyici kirlenmelere, gururun safhalarına, sonsuzluk histerisine ve itâatsizlik alıştırmalarına kadar her konuda çarpıcı fikirler ortaya koymuştur."
Hakikaten yalnız varlık, insanlar tarafından terk edilmiş olan değil insanlar arasında acı çekendir. sözü aklıma her gelişinde haklı olduğu için kızdığım yazar, düşünürdür.
(bkz: çürümenin kitabı) adlı kitabı umutsuzluğun doruklarına çıkarır okuyanı."tarih ve ütopya" kitabı ise yine aynı tonda tarih,medeniyet ilişkisinin içyüzünü ortaya koyar."doğmuş olmanın sakıncası üzerine" kitabı aforizmalardan oluşur."burukluk" da yine aforizmalardan müteşekkildir.
"zihin aynılığı keşfeder,can sıkıntıyı,vücut tembelliği. evrensel bezginliğin üç biçimiyle ifadesini bulan aynı değişmezlik ilkesidir bu.
varoluşun yeknesaklığı akılcı tezi haklı çıkarır; her şeyin önceden bilindiği ve ayarlandığı bir yasa evrenini ifşa eder bize; hiçbir sürprizin barbarlığı çıkıp da bu evrenin uyumunu bozmaz."
[çürümenin kitabından]
Anlamıyorum, neden bu dünyada, bir şeyler yapmamız gerekiyor, neden arkadaşlarımız, arzularımız, hayallerimiz ve
umutlarımız olmak zorunda ?
Kuytu bir köşede inzivaya çekilip, dünyanın tüm gürültüsü ve kargaşasından uzakta kalmak, daha iyi olmaz mıydı?
işte o zaman kültürden ve ihtiraslarımızdan kurtulabilirdik; her şeyi kaybetmiş olurduk ve hiçbir şey kazanamazdık;
Hem, bu dünyada, kazanabilecek bir şey var mı ki ?
Bunalım gecelerini sabaha kavuşturan karanlık kimse. Okumanın başka insanların karanlığına göç etmede en etkili yol olduğuna cioran ile karar vermiştim. Öyle düz ve yoğun bir karanlık ki onunki, hiç kimsenin ve hatya kendisinin bile bir işine yaramıyor. Bu denli menfaatsizlik insana kendi karanlığını unutturuyor.
(bkz: çürümenin kitabı)nda güzel aforizmaların bulunduğunu duyunca okumak için sabırsızlanmaya başladığım bu eserin yazarıdır.
yalnızlığın, karamsarlığın vücut bulmuş hali olan, inançlılar için ''ruhunun hangi kusuru, hangi deliliğidir onlara bu inançları kazandıran'' diyen nihilist bir filozof.
