o surat ifadesi, o donuk, tek düze ses tonuyla aşkın meşkin üstadı yerine koymuştur ya kendini, tebrik ederim. olmadığı, yaşamadığı bir şeyi yaşıyormuş gibi yapıyor gözümde..
aşk isimli kitabıyla takdirleri toplayan yazarımız.o askın hakkını vermiştir bu romanda.oldukca akıcı bir uslüpla mevlana ve sems-i tebrizi arasındaki dostlugu,ruhdaslıgı ve daha bir sürü seyi anlatmıstır.
Birinin korkulardan, evhamlardan bahsettiğini dinlemen onu esnerken seyretmeye benzer. Daha onunkiler bitmeden bir bakarsın sen kendininkileri saymaya başlamışsın
önümüzdeki seçimde, akp' den milletvekili adayı olmasını beklediğim isim.
bir eli iktidarda, bir eli yandaş medyada, bir eli cemaatte, bir eli kalem tutan sanatçıyı ve aydını oynamak zor iş olsa gerek. şu kavramların aynı cümlede kullanılması ne kadar ucube bir manzara yarattı değil mi?
kağıt helva alıntılar kitabı piyasaya çıkmış yazar.
ilk başta çok kişiye gereksiz gelmiş olsa da bütün kitaplarından etkileyici birçok sözün bi arada olduğu bir kitap, etkileyici ve güzel olmuş.
'benim işim yazarlık ve elbette ki para kazanmak için yazıyorum. sadece sanat için yazıyorum diyenlere inanmıyorum. o halde kitaplarını bedava dağıtsınlar da görelim.' diyerek takdirimi kazanmıştır.
baba ve piç adlı bir kitabımsısı vardı, ki merhum muhsin yazıcıoğlu bu saçmalık için "babasını ve kendisini yazmış" demişti. son öğürtüsü olan kağıt helva adlı muhteşem (!) eserinin kapağı da artık hangi üstün reklamcıdan akıl aldıysa kağıt helva şeklinde. neyse beterin beteri var; iyi ki kitabının adı penis değil.
med-cezir yazıları'ndan:
güzel günlüklerim vardı ve bir de asla günlüklerim kadar güzel olmayan günlerim...
yazıyordum çünkü muhtemelen uydurduklarım çok daha yaşanılasıydı yaşadıklarımdan...
yazdıklarımı kendime saklıyordum, başkalarıyla paylaşmak istemediğimden değil, paylaşacak pek kimse olmadığından...
yazdım çünküyalnız ve kıyısızdım, buruk ve huzursuz...
ne aramayı arzuladığım bir öte diyar ne de bir yerlerde bıraktığım kayıp bir cennetim var...
sahip oldukları değil sahip olmadıklarıdır kimilerini birbirlerine yakın kılan...
öyle seveceksin ki kelimeleri hem fazlasıyla yetecek hem de bir türlü yetmeyecekler sana. kovalayacaksın manalarını,açık ve saklı,adım adım iz süreceksin peşlerinde, yitip gitmesinler diye, onları yitirdiğin takdirde kendinden de ne çok yitireceğini bile bile...
sanmam ki taşları ayrımcılıkla döşenmiş bir patika olsun burdan cennete uzanan...
insan kendi kendisiyle baş başa kaldığı somut, sınırlı, sonlu anlarda değil, kendi kendisinden başkası olamadığını kavradığı o soyut, sınırsız, sonsuz zamanda ayırdına varabilir ancak yalnızlığın...
yalnızlığa tahammül edebiliriz etmesine de, bir şartla:yalnızlık, her yeri eşit şekilde kaplayan bir boşluk gibi dört bir yana akmayı durdurup, sadece (ya da en çok) bize özgü bir hale gibi etrafımızı kuşattığında...
yaşamdır taklit üzerine kurulu olan ölümden ziyade...
bir yüzü görmekle başlar aşk. ve bittiğinde, gene aynı yüzü sildirir geride kaana. bir hudut boyudur yüz. ve belki de bu yüzden ne vakit ayrılsak sevdiklerimizden önce yüzleri unuturuz. şekerden yapılmış suretler gibi eriyip çözülür, dağılıp silinirler peyderpey. hatlarını yitirdikçe kirli ama boş bir kağıda dönüşüverir sevdiklerimizin yüzleri. hudutlarından kurtulurlar, ipinden kopmuş balonlar misali. o zaman alıp istediğimiz yere yerleştirebiliriz onları. yeniden yazabiliriz ortak geçmişimizi. aşkın da bir resmi tarihi vardır ne de olsa, taraflarların hafızalarının şaibeli tutanaklarında. resmi tarihe aykırı ndüşen her türlü gerçeği ortadan kaldırabilmek için önce yüzlerini silmekle başlarız işe. sonra istersek eğer, sil baştan çizebiliriz hatlarını. işimize geldiği gibi. önce yüzlerini unuturuz sevdiklerimizin. en çok yüzümüzün unutulmasından endişe ettiğimiz halde...
yazı ve ben, ikimiz de geceye aitiz. ikimizin de gözünü ve gönlünü acıtır günışığına ayak uydurmak zorunda kalmak. gece gelince sevinir, bir "oh" çekeriz. güneş kovuğuna çekilmiş, mahremiyete saldıran o çığırtkanlık sinmiştir. şimdi yazma vaktidir. iki ayrı ay gibi birbirine ayna tuta tuta salınırız gökyüzünde geceleri; aşağıde yaşananları dinler ve düşünürüz, evlerin bacaları, pencerelerden sızan ışıklar ve sesler, şehir sırlarını ele verir bana geceleri...
şimdilerde büyük bir çoğunluğun elinde gezen, 'aşk' adlı romanın yazarıdır. aynı zamanda bu aşk adlı kitabın, iki farklı renkte kapağı vardır. erkek okurlarını da düşünmüş kendisi ve böyle bir şey yapmış.
kitaplarında amerikan ve türk karakterlerini birleştiren, hayatlarına gizem katan, okurken meraklandıran; kimi zaman sıkan, kimi zaman şaşırtan, genel olarak saygı uyandıran bir yazarımızdır.
kitap çevirileri yapmasıda artı bir yönüdür elif şafağın. bu kadar genç ve yetenekli oluşunu alkışlamamak yanlış olur kanaatindeyim.
aydın dedikleri, ancak sadece kitap yazan ve bu işten çok para kazanan birisi. aslında iktidara ve yandaş medyaya olan yakınlığı, aydın ve sanatçı kimliğiyle oldukça çelişir. ancak ona aydın kimliğini verenler buna pek bakmaz. onlar pembe kitapları sever.
