elazığlılara sorarsan doğunun ezelden beri en saf türk ili bunlar.
1965 yılında bazı illere dair anadili türkçe olanların nüfusa oranı.
elazığ: %75
gaziantep: %96
malatya: %82
sivas: %94
k.maraş: %88
erzurum: %88
kars: %77.
1927 sayımında gaziantep anadili türkçe olan oranı %93 iken, elazığ da bu oran %48'dir.
elazığ da canımız ciğerimiz.
ama gaziantep'miş, malatya imiş türklük üzerinden altyapısız dil uzatmalarına cevaben yazma gereği duydum.
oralarda bir ilin yerlileri örnek olarak ele alınacaksa bu gaziantep'tir.
2.5 yıl yaşadığım, üniversitesi şehrin göbeğinde olan, Gazi Caddesinden başka adam akıllı caddesi olmayan, park23 diye avmsi olan, şehir merkezi ve yakın ilçeler akp ve mhp yanlısı iken şehir merkezine uzak ilçelerinde hdp ve pkk destekçilerinin görülebildiği sıcak küçük bir il.
Buranın gürbüzler diye bi kuruyemişçisi var. Kuruyemişçi demişken 4 metrekarelik çerezcilerden değil köklü bi yer. Ulan bir badem şekeri yapıyor adamlar, Beyoğlu’nun asırlık pastanelerinde yok öyle bi lezzet.
aslen balıkesir'li biri olarak uzun süredir hiçbir şehirde görmediğim misafirperverliği ve yardımseverliği gördüğüm bir şehir, elazığ. rönesans'ın bir sonraki hastane projesi için görev yerim elazığ seçildiğinde oldukça canım sıkılmıştı. doğukent'te, şehrin dışında sayılabilecek bir yerde ev tuttuk eşimle. bu arada elazığ'da eşyalı ev kiralamak neredeyse imkansız. neyse ilk günümüz, eve yerleştik tüm eşyalar kolilerde, mobilyalar yarısı gelmiş yarısı yok, her yer curcuna ve karnımız aç. biraz sonra kapı çalındı. eşimle birbirimize baktık, bu saatte kim olabilir diye. kapıyı bir açtık, karşımızda başı bağlı bir abla yanında iki kız çocuğu ve ellerinde tepsi tepsi yemek. kızların annesi, "merhaba abim, biz sizin üst komşunuzuz, hoş gelmişsiniz. siz şimdi yemek yapamasınız diye düşündük bir şeyler hazırladık size." dedi. daha önce şantiyeler sayesinde çok farklı şehirlerde yaşadım ve çok farklı kültürlerle tanıştım ama açık konuşayım ben böyle bir "samimiyet" hiç görmedim. zaten yorgundum ve açtım, karşımda o ablayı öyle görünce ne diyeceğimi bilemedim açıkçası. o kadar mutlu oldum ki... yemek değildi tabii ki beni mutlu eden, hala böyle insanların yaşıyor olmasıydı içimi ısıtan. elazığ'da yedi ay kaldık. bu anlattığım sadece bir örnekti. bunun gibi birçok güzel anımız oldu elazığ'da. insanlara sokakta adres sormaya korkuyorduk. çünkü kime ne sorsak sonunda bizi mahcup ediyorlardı. ya arabasına bindirip götürüyorlardı ya da kolumuza girip kapısına kadar eşlik ediyorlardı. bu arada oğlum da elazığ'da doğdu. çevremde çoğu kişi neden doğum yerini kendi memleketini yazdırmadın, oğlun doğulu muamelesi görecek ileride sıkıntı çekecek dediler. yazdırmadım. çünkü ileride oğlumun doğduğu yeri yani gakkoşların memleketini de tanımasını istiyorum. bundan utanmasını değil, gurur duymasını istiyorum. bu arada bir notta geçeyim. elazığ inanılmaz derecede milliyetçi bir halka sahip. tabii ki her yerde kanı bozuk var. ancak elazığ halkının çoğunluğunun pkk'ya karşı tavrı net ve oldukça sert. bu tarz olaylara kesinlikle fırsat vermiyor ve göz açtırmıyorlar.
