''nazlı da yarim yine yine geldi aklıma,
nasıl edeyim başımdaki sevdaya aman aman,
aman aman dostlar yoldan geldim yorgunum,
orta da boylu bir güzele vurgunum..''
adını duyup türküyü dinlemeden ne biçim türkü şeklinde önyargılı yaklaşılmaması gereken.
kim yorumlarsa yorumlasın, hep güzel olan türkülerden.
soner olgun, tolga çandar..
yaşadığım, anlattığı hikaye kadar hüzünlü bir olaya konu olmuş türküdür.
Zara'nın yorumuyla ilgili hissiyatımı (#2202982) da anlatmıştım. işte sevdiğim şarkı-türküleri gitarla çalıp söylemekten de keyif aldığım günler, üniversitedeyim, 2003 kışı. Bir arkadaşımın yaş günü partisi yapıldı, tabii benden gitar çalmamı istediler. Programın sonuna doğru, arkadaşımın eniştesi Ekrem Abi sevdiğim bir türkü çalmamı istedi. Böyle kır saçlı, şeker gibi insanlar olur. Anlatacağı vardır da iyi bir muhabbet fırsatında daha detaylı konuşmak istersin, öyle bir abimiz. Ben de Eklemedir Koca Konak diye başladım çalmaya. fikstir, çalarken nabız ölçümü yaparım ve insanların tepkilerine bakarım. Ekrem abinin tavrında bir değişik durum gördüm, çok da hoşnut olmamıştı. Halbuki kötü yorumlamadım, türkü de güzel türkü zaten. bitince de soğuk bir teşekkür geldi ama yüzü gülmüyordu. bunu garipsemeye vakit bulamadan arkadaşım kulağıma yanaştı:
"Ya oğlum ne yaptın sen? Ekrem Enişte kanser, böyle türkü söylenir mi ya?"
dondum kaldım. tabii, insan iyiye yorup, vücudun kendi şifasını bulmasını umuyor ve bunu paylaşıyor insanlarla. Ama bu durum? kalakaldım ve bir şey diyemedim.
size Ekrem Abi'nin kanseri atlattığını ve bu anı gülerek bir rakı masasında yad ettiğimizi bir sonraki adımda anlatmayı ne kadar isterdim anlatamam. maalesef, o akşamdan sonra ne benim yüzüm oldu, ne zaten fırsat oldu. ekrem Abi'nin durumu belirli bir süre sonra ağırlaşmış ve ilk sorduğumda göçüp gitmişti aramızdan. evet, son iki mısra esasen ağır gelip duygulandıran gözleri dolduran sözleri içeriyor.
Aman aman dostlar, kabir de bana dar gelir.
Bu gençlikte ölüm bana zor gelir.
bana bıraktığı yükle artık kolay kolay çalıp söyleyemez oldum. ama bilemiyorum, ekrem abi arkadaşımın akrabaları içerisinde hala ayda yılda bir gördüğümde selam sabah ettiğim; tesadüfen karşılaşsam dönüp bakmaya üşeneceğim bir karakter yerine unutmayacağım bir insan oldu. Belki de kazanç budur. özellikle de, insanı mutlu edenin yepyeni birşeyleri aramaya çalışmak değil, tam aksine yaşanmışlıklarını hatırlamak ve tekrar etmek olduğunu anladığım bu günlerde ve yolun yarısı denen yaşta bana da ölüm zor geliyor. umarım ekrem abi huzuru bulmuştur, allah gani gani rahmet eylesin.
