atmosferdeki oksijen kadar gerçekliği olan tespit.
günlerin su gibi ellerimizden kayıp gittiği günlerde izlediğim bir savaş sahnesinde aklıma geldi bu fikir. büyük umutlarla bakılan yarınların aslında bugünden daha bi pek kıymetsiz olduğunu anlamam için kılıç darbelerine bakmam gerekmiyordu. amma velakin her bir kılıç darbesi akrep ile yelkovanın birbirlerinin tersi yönündeki yapmış olduğu harmonik harekete benziyordu. tek bir hatayla alınacak bir yara kalıcı izler bırakabilirdi. peki zamanda böyle değilmiydi ? tek bir yanlış ana bakmazmıydı tüm bu olanlar ? geri alınmazlığın çaresizliğini yaşamak düşmez mi sonra bize ? ve sonrasında da yaşanan günlerin aslında daha da kötüye gittiğini anlamak... pekte zor olmasa gerek.
artık insanları daha iyi anlıyorum gibi. vurdumduymazlığın etkisi gün geçtikçe sanki dahada anlaşılıyor. artık insanları birleştiren şeyler ne yazık ki acı şeyler oluyor. sahi yahu , farkettiniz mi ? bayram şekerlerinin bile artık eski tadı yok... yosun tutmuş gözlerle bakma bana öyle ! düşün , geçmişi düşün. şimdi dur , sağa dönme sola dönme önün arkan zaten sobe... sobelenmiş hayatlar içinde kalmanın hükümsüzlüğünü farkedeli ne kadar oldu ? umudun aslında içinde kalmış ve en büyük apesi yaratmış acı olduğunu. geçmemiş geçmişi. acı veren dünleri. ve apsenin yaptığı en büyük yara olan ''umut'' ile geleceğe bakmayı.
artık farkedebiliyor musun ? buğulu camlar ardında ağlayan bir roman karakteri olmak mı istediğin yoksa ? kim bilir belki senide yazarlar bir gün. soğuk odanın içinde kalmış sıcak bir ''umut'' taşıyordu derler. buz kesmiş duyguları altında mantıklı düşünmeye çalışıyordu derler. onlar sadece der sen yine roman karakteri içinde sıkışmış olarak kalırsın.
çimler hala yeşil mi ?
ışık parlaklığını koruyor mu ?
aldığın tat daha mı acı ?
geceler daha mı karanlık ?
düşünceler daha mı sisli yoksa ?
su berraklığını mı kaybetti ?
gitmesin bu böyle sonsuza...
gerçek değildir. her gün biraz daha yaklaşırız ölüme, yokolmaya.. yaşlanmaya.. farkı olmasaydı dönmek ister miydik düne? ya da asla dönmeyi istememek neden? vardır farkı. ne sen dünkü sensin. ne de yarın, bugünkü sen olacaksın...
farklılığı yaşamdan beklemek yerine, yaşamı yönlendirmek gerek belki de. kadere isyan etmek yerine, gidişata müdahale edip raylar üzerinde hareket eden trene makas değiştirtmek, kimi zaman ve bugünün dünden daha farklı olabilmesi için hangi çabayı harcadım diye sorması insanın; zaman zaman da kendine.
