minibüste gelirken bir yolcu indi ve yanımda dikilen teyzenin omzuna hafifçe dokunup oturmasını söyledim. bana dönüp eşim otursun onun bacakları daha çok ağrıyor dedi. neden bilmiyorum ama gözlerim doldu. belki bu çok olağan bir şeydir ama dünyamızda artık hiçbir şey olması gerektiği gibi olmayınca böyle normal, insanı insan yapan durumları bile takdir eder halde buluyoruz kendimizi. otobüsten indiğimde gözlerim hala nemliydi.
Evlat kaybetmek veya anne babadan birini kaybetmek. Bu ikisinin acısı çok ağırdır eminim. Ama ikisini de yaşamadım. Rabbim anne babayı gecinden versin. Evlat acısını yaşatmasın. Amin.
Hayal kırıklığı ve yetersizlik duygusudur. ikisi birleşince daha bir uçurum. Öncelikle kendi deneyimlerimden bu sonuca vardım diyebilirim. Gözlemlerim de bunu destekliyor. Öfkenin, üzüntünün, kaybetmenin... Çoğunun altından bu ikisinden biri çıkıyor.
