Böyle bi bagimliligim oluştu son aylarda.
Kendimi hep yolarken buluyorum,dudaklarım yara bere içinde. Sürekli kan tadı geliyor,bi şey yiyorum acıyor, yanıyor. Ama şey gibi yamuk kağıdı kopara kopara düzeltmek. O yüzden bi tarafı yolunca diğer tarafı da yolmak zorunda kalıyorum.
dudak derisini tamamen soymayı başarıp yumuşacık dudaklara kavuştuğumuz an tekrar kuruyana kadar birkaç saat mutluluk..
gerisi hep acı hep pişmanlık. kurtulamadık gitti şu illetten. hayır ben yapmıyorum ki elim yapıyor. yabancı el sendromu mu bu?
Öyle lanet bir şey ki bu bir başlayınca sürekli yapmak istiyorsun. senelerdir bırakamıyorum. Psikoloğa gitmeyi bile düşündüm çünkü her duygu değişiminde, ne zaman canım sıkılsa, üzülsem yada sinirlensem dudaklarım mahvoluyor. Ne zaman tamam artık bıraktım desem, bir bakıyorum elim yine dudağıma gitmiş.
