descartesçı ikicilik; hem özdeğin hem de tinin bağımsız varlıklar olarak birlikte var olduklarını kabul eder. bu çözüme göre varlık iki türlüdür; var olan her şey ya özdekseldir (fiziksel) ya da tinseldir (anlıksal). bu iki tür varlık birbirine indirgenemez.
“Du” iki demektir. Ve bu kavram ikicilik olarak çevirilebilir. iki karşıt düşüncenin (bkz: materyalizm) (bkz: idealizm) karması diyebiliriz. Bunlar der ki; evet varlık vardır, fakat varlık tek başına değildir. Varlıkta soyut şeylerde olmalıdır. Yine insandan bakalım; insan bedenen vardır ve bedeni ile eylemler yapar, güç, kuvvet vs harcar. Fakat insan düşünür, iradesini kullanır bunlar için de ruhu vardır der. Ruh madde değildir ama varlıktır der. En önemli savunucularından biri descartes’dır. Descartes tanrıya dair düşünceleri sanki zihnin koruması altına alıyordu. Ama bilime göre bu tamamen mantıksızdı. Çünkü sen’den başka bir sen olması mümkün olamaz.
Ayrıca, Ruhun dışa dönüklüğünden bahseden herkes, sanki ruh ona ait değilmiş gibi konuşuyor. Aslında dünya ile her zaman bağlantılı olan ruh, bence sadece bizim içimizde olabilir. Bizden bir parça olmalıdır. Aslında buna neden ruh denme ihtiyacı hissediliyor bunu da anlamıyorum. Sanırım dinden kaynaklı. Fakat biz zaten beynimizden bahsederken bile, sanki bizden farklı bir şeyi anlatıyor gibi davranıyoruz.
insanlar sistemleri dualizm üzerinden algılamaya çalışır. Sorunları çözerken bunun faydaları olsa da hayatı problematik olarak algılamasına yol açar. Metafizik bir tekillik hali olarak görünmeye başlandığında hayat her açıdan daha kolay hale gelir. Çözülen sorunları kendi çözümünü içinde taşıyan oyunlar olarak görmeye başladığınızda artık hayat sizin için bir oyun sahnesi haline gelir.
temelde beden ve zihnin (ya da madde ve zihnin) bağımsız bir varlığa sahip, birbirinden ayrı şeyler olduklarını kabul eden ve zihin ve bedenin birbirine indirgenemez varlıklar olduğu görüşü.
"Beden yaşlansa da ruh hep genç kalacaktır." ilkesini benimsemiștir. iki farklı töz -ki bunlar birbirine indirgemez- olduğunu savunur.
Dişi-erkek, iyi-kötü ya da aydınlık-karanlık olan bu çiftler, Çin düşüncesinde Yin-Yang; Hint düşüncesinde Tamus-Satva; Zerdüştilik inancında Ahura mazda-Angra mainyu olarak tasvir edilir.
Din alanında ise, dünya - öteki dünya buna örnektir.
descartes'ın bokluğu işte. şaka şaka mevzu derin elbette ama bir zaman sonra spinoza çıkar "sikerim yapacağınız işi alın size monizm" der ve geyik uzar...
tanınmış önemli adamların kendileriyle çelişmelerinin, saçmalamalarının terimsel ifadesi. biz yapınca aptal, onlar yapınca dualizm oluyor. yok ya. hihi.
inanç-bilgi, ruh-beden, zihin-madde, maddi-manevi gibi son tahlilde birbirine
indirgenemeyen, dolayısıyla da birbirinden türetilemeyen ya da birbiriyle
açıklanamayan iki ayrı özün veya iki nihai prensibin her şeyin temelini
oluşturduğunu savunan felsefi görüş; varoluşu ikilemler halinde anlama ve
anlamlandırma temeline dayalı yaklaşım.
(bkz: düalizm) Birbirinden ayrı, birbirinden bağımsız, birbirine geri götürülemeyen, birbirinin yanında veya karşısında bulunan iki ilkenin varlığını kabul eden görüştür.
ruh ve bedenin farklı olduğu görüşünü savunan felsefedir. bu felsefenin çıkış noktası zihnin evrende kuşku duyamayacağı tek gerçeğin kendi zihninin varlığı olmasıdır. bunu descartes "düşünüyorum öyleyse varım" sözü ile dile getirmiştir. descartes kuşkucu bir filozoftu. zihnindeki bütün inançları test etmek istemiştir. bütün inançlarına kuşku ile baktığı zaman hiçbir inançtan emin olamayacağını anlamıştır. bedeninin varlığına bile şüphe duymaktadır çünkü bu zihnin bir yanılsaması da olabilir. ama en sonunda kesinlikle kuşku duyamayacağı tek bir gerçek keşfetmiştir. o da kendi zihninin varlığıdır. eğer düşünüyorsa gerçekten bir zihni vardır.
düalizm felsefesi matrix filminde de vardır. farkına varabileceğimiz tek gerçeklik zihnimizin algıladıklarıdır. bunun ötesinde varolan gerçekleri algılamamız imkansızdır. bizim beynimiz şu anda bir fıçının içinde de duruyor olabilir, sanal bir simülasyon içinde de yaşıyor olabiliriz, bu evren bir bilgisayar programı olabilir. bunların olmadığından emin olmamız imkansızdır.
kavram kargaşasına neden olan her farklı disiplinin tanımını dualizm mefhumuna denk sayanların hataya düştüğü ayrıştırarak açıklamaya çalışmak, ikili düşünmek anlamına gelen terimdir.
gerek batı felsefesinde gerek doğu felsefesinde mevlana'nın felsefesinde kabul görmüş bir kavram. dünya ikilikler üzerine kurulmuştur der mevlana, şems bunu bir pazar alanında ispatlar.
genel olarak: herhangi bir alanda birbirinden bağımsız, birbirine indirgenemez iki töz*, değer, hakikat ya da ilke kabul etme tavrı veya yaklaşımı olarak tanımlanır.
ahuramazda-ehrimen. ikisi de aynıdır ama biri iyi yüzü diğeri de kötü yüzüdür. firdevsi'nin şehname'sinde bu iki karşıtın nasıl kardeş kardeş uyum sağladığı çok güzel bir şekilde anlatılır.
Herhangi bir alanda birbirlerine indirgenemeyen iki karşıt ilkenin varlığını ileri sürme... Bircilik ve çokçuluk terimleri karşılığıdır.
Felsefe alanında ilk dualist, antikçağ Yunan düşünürü Anaksagoras tır. Anaksagoras, özdekle ruhu kesin olarak birbirinden ayırıyor ve sonsuza kadar da birbirlerinden ayrı kalacaklarını söylüyordu. Anaksagoras ın nus adını verdiği bir ruh özdeksel yapıdadır ama yaratan olmak bakımından yaratanın karşısında bulunmakla, beraber birbirine indirgenemeyen temelli bir ikilik meydana getirir.
Fransız düşünür Descartes de evrendeki bütün gerçeklikleri birbirine indirgenemeyen ruh ve özdek ikiliğinde toplar. Dualizm, temelde tanrılık yer (öte dünya) ile insanlık yer (dünya) ayrımını ileri süren dinsel ikicilikten yansımıştır ve evrenin özdeksel birbirini yadsıyan gerici bir görüştür. Dualistlerin tümü idealisttir, çünkü özdensel yapının karşısında bir de ruhsal yapı olduğunu kabul ederler.
