bazen o kadar dert tasa içerisinde insanın her şeyi yok edesi geliyordu ki hah ben onu yaptım işte her şeyi yok ettim ve geriye sadece ben ve yaşanmışlıklarım kaldı şuanda böyleyim ama zamanla kendi özüme döneceğim şuanda mutlu değilim ama halen yaşıyorum ve yaşıyorsan umut vardır.
doğum günü kutlamışlığım hiç olmadı. o gün çoğunlukla artık uyuyacağım zaman aa bugün doğum günümmüş diye fark ettiğim sıradan bir gün olmuştur. bundan da şikayetçi olmadım.
Doğum günlerimde yalnız olmak veya olmamak umrumda değildi eskiden. Hatta arayan olur diye telefonumu uçak moduna alır, atılan mesajlara da alelade cevaplar verirdim. Bu yıl öyle yapmadım. ilk defa doğduğum gün hatırladığım için kendimi çok mutlu hissettim. Mesafelere ve geçen zamana rağmen unutmayan arkadaşlarım, ailem sayesinde susmayan telefonum bu kez şükür sebebim oldu. iyiki varlar.
arkadaşlarım kutlama partime gelmedi diye yalnızlıktan dem vuruluyorsa o yalnız olmak; yalnız olmak değildir. zaten en iyi doğum günü aile arasında kutlanandır bence.
Dogum günü kutlamayı sevmem dogum günümü de sadece facebooktan kutlarlar bazı istisnalar dışında. (whatsapptan kutlayanda oldu.) tüm bunlara rağmen bir kaybım olduğunu düşünmüyorum, yalnızlık bir armağandır. dünyada yaşlanmaktan korkan insanların, her sene bir yaş daha yaşlanmasını kutlaması kadar saçma bir olay yok.
Tercihtir.
Aslında büyüdüğünün de göstergesidir. Sayılar artık çekici gelmez, yetişmen gereken bir şeyler yoktur aksine hayatı yavaşlatma kaygısı başlar.
Hiç yalnız olamadım, olmak da istemem sanırım.
Korktuğum durumdur. Şimdiye kadar ya ailemle ya da arkadaşlarımla birlikte geçti çok da mutluydum her seferinde. Yalnız geçtiğinde kimsenin eskisi kadar ziklemedigini farketmek gurur kırar be..
