Hiç bu şekilde bir tanıdığı olmamış yazar beyanı. Yakınlarınızda böyle birisi olursa alışırsınız, normal gelir. Bakımı zordur. Sabir ister. Herkesin kaldıramayacağı bir hayatınız olur. Korku değil, merhamet ve sevgi beslenecek insanlardır.
En sevmediğim tür trollük.
Umarım kendi çocuğunuzdan çıkmaz acısı.
Ailesinde down sendromlu bir çocuk olan biri kimbilir ne kadar incinir bunu okusa.
Üzücü gerçekten.
şimdi bu başlık; komik değil, ilgi çekici değili, provoke edici değil. bu düpedüz avamlık, amelelik, orospu çocukluğu. şu dünyadaki tek başarısı normal doğmak olan insanın bilinçaltının dışavurumu.
herkesten cok guvenebileceginiz cocuklardir. zarar vermek ne demek bilmezler. onyargilar olabilir tabii ki onyargilari asmak icin tanimak zaman gecirmek sans vermek gerekir kendinize *
Hiç down sendromlu bir akraba ya da tanıdığınız olmadığını gösterir. Bir kaç yıla kadar Ben de bilmiyordum, hic bir fikrin yoktu bu konu hakkında. Sonra bir akrabamın çocuğunu gördüm. Onlar da bizim gibi ,normaller biz ne kadar normal isek , yani korkulacak bir sey yok.kimseye bir zarar veremeyen cok duygusal kişilerdir.
Tam aksine. Down sendromlu çocuklar sevgi doludur, kötülük düşünmezler, eğitimi alındığı takdirde saldırgan olmazlar bile. Sizden daha sevimliler.
Kaynaştırma eğitiminde downlu öğrencilerim olurdu, hiçbirinde de zorluk yaşamadım.
Şımarık veletler gibi değiller. asıl görünce gözlerimden kalp fışkırıyor, hepsi nasıl da güzel.
2 tane yeğenim var down sendromlu ve bu başlık resmen sözlükten soğuttu. nasıl bir vicdansızlık bu insan değil bunu yazan. dünyanın en masum varlıkları yalan bilmez, hainlik bilmez ve hep çocuk kalabilirler.
saçmadır. dünyada, bakınız dünyada diyorum, down sendromlular kadar -hele ki çocukları- sevecen insan göremezsiniz.
öğlen eve geliyorum motorla, eve gelmeme az kala ışıklarda beklerken önümdeki aracın arkasında 6-7 yaşlarında bi down sendromlu erkek çocuğu bana meraba yapıyo. Ben de selektör göz kirptigi için selektörle göz kirptim. Aa baktım çocuk daha bi coşkulu selam verdi , yanına gittim. anladım ki sevdi motorumu. camı açtırdım gazlamasini isticektim ki yeşil yanmış arkamdakiler taciz ediyo. sevindiremedim içimde kaldı.
el hasıl bu da böyle bi anımdır.
Aslında gayet normaldir, çünkü bizim toplumumuzda anormal olanı hemen ötekileştirmek var. Bize benzemiyorsa ya yüktür ya haindir ya da alçak.
Şimdi korkmanın aslında temeli belirsizliğe olan tepkidir. Anomaliler çoğunlukla toplum için aydınlatılmamış karanlıktır eğer aynı ortamda okuyup kendilerini tanırsanız, karşınızda fobi duyduğunuz varlığı tanırsanız, fobiniz kaybolacaktır. Bakın seversiniz demiyorum, kimse kimseyi sevmek durumunda değil.
Ancak bunu söyleyen arkadaş, yine dindar bir şema kullanıp, Allah'ın yükü olarak görmüş. Karşınızdaki de bir canlı ona böyle hissetirmeniz aslında sizin bir yük olduğunuzun işareti olabilir.
aslında bir yere kadar yazını anlayışla okudum, bahsettiğinin istemsizce korkmak değil de down sendromlu çocuklara karşı nasıl davranmayı gerektirdiğinin bilinmemesi korkusu olabileceğini düşündüm.
hani kendimden şöyle özetleyebilirim durumu; seversem ailesi acıyarak sevdiğimi düşünür mü? ya da ben neden sevme isteği duyuyorum bu acımadan kaynaklı değil mi? acındığını hissederse üzülür mü? en iyisi hiç sevmemek mi? normal bir insana nasıl davranıyorsam öyle mi davranmalıyım gibi karşı tarafı kırıcı ve incitici davranışlardan korkmak.
ama şu yazın gerçekten mide bulandırıcı ve ne kadar karaktersiz olduğunu gösterdi. çocuk değil de yetişkin bile desen yine bir nebze anlarım.
--spoiler--
diyeceğim o ki; down sendromlu tanıdığınız, eski tanıdığınız vs. varsa arayı yalandan soğutup irtibatı kesin. sonra yarın öbür gün mazallah körle yatan şaşı kalkar misali mevlana'nın sözüydü galiba heh o söz misali downlara benzersiniz. hani ayıp değil günah değil ama bazı toplum içinde şerefsizler kabul etmiyorlar. halbuki onlar doğuştan öyle yaratmış rabbim yani yapıcak bişey yok, hor gören şerefsizdir shh.
--spoiler--
