down sendromlu çocuk görünce istemsizce korkmak

saçmadır. dünyada, bakınız dünyada diyorum, down sendromlular kadar -hele ki çocukları- sevecen insan göremezsiniz.
öğlen eve geliyorum motorla, eve gelmeme az kala ışıklarda beklerken önümdeki aracın arkasında 6-7 yaşlarında bi down sendromlu erkek çocuğu bana meraba yapıyo. Ben de selektör göz kirptigi için selektörle göz kirptim. Aa baktım çocuk daha bi coşkulu selam verdi , yanına gittim. anladım ki sevdi motorumu. camı açtırdım gazlamasini isticektim ki yeşil yanmış arkamdakiler taciz ediyo. sevindiremedim içimde kaldı.
el hasıl bu da böyle bi anımdır.