bir it* firması sahibi olan ravn, firmayı kurarken çalışanların pek sıcak bakmayacağı kararları daha rahat alıp bir karşı duruşla karşılaşmadan uygulayabilmek için kendisinin de "emir kulu" olduğunu, kendisinin de üstünde; bir sürü şirketi olan ve abd'de yaşayan bir patronun bulunduğu yalanını söyler. fakat bir gün şirketi satması gerekir ve finnur adında, izlandalı, hardcore tutucu bir karakter çizen alıcı, anlaşma için gerçek patronu görmekte ısrar etmektedir. ravn ise satışı başarabilmek için bir aktörle anlaşır ve onun şirketin asıl patronu olduğunu söyler. bu aktörün gambini adında bir oyun yazarına çok büyük bir hayranlığı vardır. sonrasında ise bu aktörün gelişiyle, çalışanlar arasında garip bir kenetlenme olur ve ravn çok duygulanıp şirketi satmaktan vazgeçer. aktör ise, kafasında satış anlaşmasını imzalamama fikri varken kendine has, olayla alakasız, rol kesme hareketleri yaparken bir anda bu izlandalı alıcının ağzından bir söz çıktığını duyar: "gambini". finnur da gambini hayranıdır! bunu duyan aktör adeta büyülenir ve şirketi bir gambini'ye satar.
şimdi efendim bir bu bünye filmi seyredip bittiğinde hasbelkader akşam haberlerine denk gelirse bütün olayı bir anda çözebilir! "televizyonda konuşan tayyip bir aktör, arkasında olduğunu sandığımız uluslararası sermaye firmanın gerçek sahibi ve biz filmdekiler gibi çeşit çeşit saçma ruh hali içindeki çalışanlarız" diye bir çıkarımla başlayan çağrışımlar süreci bir pinball topu gibi ordan oraya çarparak insanı denişik konular üzerine kafa yormaya itebilir. özellikle otobüsle yolculuk yapıyorsanız, mesela buca - bornova arası bol bol düşünebilirsiniz. zira tüm dünyada aslında benzer bir sistem vardır. sermaye sahiplerinin yönettiği dünyada halkın önündeki yöneticiler sadece birer aktördürler ve ne olursa olsun yasalara aykırı iş yapmak istemeyen diğer sermaye grubuna yapılan satışlarda ancak ortaya çıkarlar. insanlar hep aktörleri sever veya onlardan nefret eder ve halkın sevmediği kararlar sonucu aktörler gelir ve gider ama kuklaları oynatan aynı kalır. bu çok sıradna bir çıkarımdır belki ama bu filmle yeterince somutlaştırılıyor olması güzel.
--spoiler--
ayrıcana puzzle films kitabında söylediğine göre yönetmen, sahnelere 5 ila 7 arasında lookey yerleştirmiş. yani sahnelerde yerinde olmayan, etrafa dağılmış bazı objeler varmış ve bunları bir araya getirince çözülen bilmeceye para ödülü verecekmiş.
--spoiler--
trier bu filminde automavision denilen yeni bir teknik kullanmış. neymiş efendim bu teknik? kameranın hareketlerine, focusa vs. bilgisayarın karar verdiği yönetmeni biraz devre dışı bırakan bir teknoloji. tek yapmanız gereken kamerayı en uygun yere bırakmak.
