her sene yılda iki dönem başımıza gelen sıkıcılık hissiyatıdır.
gerek milyonlarca 'akrabanın da akrabasını' ziyaret etme zorunluluğu, gerek yaş farkından dolayı ortaya çıkan o berbat havadan sudan muhabbetler, gerek tvlerimizin saçma sapan 'bayram özel' programları, gerek susmayan telefonlar, gerek facebook'taki "allah rızası için ramazan bayramı'nı beğenin!" yazıları, gerekse dakika başı kapıyı çalıp bahşiş ve şeker toplamaya çalışan bebelerin getirdiği bıkkınlık, insana bayramda değil de 'öküz gibi yorulduğu bir final haftası'nda olduğunu hatırlatıyor.
en iyisi yakınlarla bayramlaşıp güneye kaçmak valla.
spekülatif ve hatalı bir yaklaşımdır. bayramlar gayet coşkulu geçen ve eşi-dostu ziyaret ve hasret giderme imkanı bulunan güzel zamanlardır. yenen-içilen güzel ikramlar da (abartmamak kaydıyla) ortama renk ve çeşni katmaktadır.
son 15 yıldır sıkıcı geçtiği gerçeği yaz günlerine tesadüf etmeye başlaması ile yerini neşeli tatillere bırakmaya başlamıştır. keşke bülent ecevit sağ olsaydı da hep beraber yaşasaydık bu güzel günleri.
sıkıcı geçen birtek dini bayramlarmıdır, hayatlarımızı değersizleştirdiğimiz oranda herşeyin tadı tuzu kalmamaya başladı bundan her aktivite nasibini aldı.
