ben bu hisle doğdum sanırım. o kadar eski ve bilindik bir his benim için.
instagramda bir video görmüştüm. karton toplayan bir adam oğluyla binmiş metroya herkes onlara bakıyor. o bakışların altında o kadar eziliyorlar ki hiçbir yere de o turamıyorlar. 6-7 yaşlarındaki çocuk ne olduğunu nasıl olduğunu bilmediği bu duyguyla baş edemiyor ve babasının kucağında yok olmak istercesine saklanıp gizlenmek istiyor. bir çok insanın yazık deyip geçtiği o reels e ben üç gün ağlamıştım. çocuklar bu duyguları öğrenmemeli diye, en azından o yaşta.
sırf kendileriyle aynı fikirde olmadığınız ve onlar gibi hareket etmediğiniz için hissettirilmeye çalışıyorsa önem verilmemesi gereken histir. siz olmayı tercih ettiğiniz kişisiniz, başkalarının ne düşündüğünü önemsemeden hayattan keyif alın.
"Bu ülkeye ve bu hayata dair hiçbir şeyin, hiçbir zaman benim dilediğim gibi olmayacağını biliyor, artık bundan acı duymuyorum." Demişti Zeki Demirkubuz, bunun yanı sıra kimse için bir önem arz etmediğimiz de cabası işte.
