bu kişi daha kendi karakterini oturtamamış kişidir.
kendi değerinizi kendiniz belirlersiniz.
birinin size değer vermesi sizi değerli kılmadığı gibi, değersiz de kılmaz.
size değer vermeyen insana yol verir devam edersiniz, böylece kendinize olan saygınızı ve kendinize verdiğiniz değeri korumuş olursunuz.
Kendini başkası yüzünden değersiz hissetmenin sebebi onay ihtiyacından kaynaklanır.
kendinizi ne zaman ön planda tutmaya başlarsanız o zaman "değerli" olursunuz. böylece kimseden "değerli" olduğunuz onayını alma ihtiyacı da duymazsınız.
hissedilen değil hissettirilendir.
özen gösterdiğin insanların sana aynı özeni göstermediğinde bu his çamur olup üstüne yapışır.
acaba karakterleri mi böyle, ince düşünemiyorlar mı derken bile onları düşünüp değersizliğini kabul etmek istemezsin.
böyle durumlarda çamurun içinde debelenip yeterince üzüldüğüme karar verdiğimde o bataklıktan çıkıp bir güzel temizlenmeyi, misler sürünmeyi, sonra kendimi öpmeyi öğrendim.
çünkü evet, birileri için değersiz olabiliriz ama hayatınızı birileri değil siz yaşıyorsunuz.
insanların da sizi değersiz görmesine sebep olur. değersiz hisseden adam hiçbir şeye hakkı yokmuş gibi hisseder, çok çekingen tedirgin davranır bu da onu kasıntı biri gibi gösterir. Halbuki bu algısını değiştirse daha doğal olsa hem kendi değerini başkasının ölçmesine izin vermeyecek hem de diğer kişiler tarafından daha fazla saygı görecek. Mesele bizim kendi hakkımızdaki duygu ve düşüncelerimiz gerisi boş.
Normaldir. Kendini değerli zannetmek kadar normal. iki hal de gelir gider arada. Değerli olmadığını kabullendiği zaman insan, osurduğunda bile doğaya ve varoluşa katkıda bulunduğunu düşünüp kendini değerli hissedebiliyor. Çok pratik ve kolay bir tedavi gibi değil mi! Değersiz olduğunu kabul etmesi için insanın, sahip olduğunu düşündüğü, değerli zannettiği her şeyden vazgeçmesi gerekiyor. En azından kafada. Toplum bireyleri için oldukça zor bir iş.
Değer toplumsal, sosyal bir olgudur. insanın kendisine ait olamaz, insan özgürleşip doğada kendini değerli kıldığında, basit her oluş törenle ve ayin yapar gibi yaşanmaya başlar, insan bu ağırlığa katlanabilmek için yeniden, önce kültürü, daha sonra canlılar ile birlikte toplumcukları oluşturmaya başlar ve emek gizemli bir şekilde çıkar gelir, aslında var olmayan bireysel değerinizi size bağışlar..
Emek yücedir (kutsal kelimesi ile birlikte bu kelimeden hiç hoşlanmıyorum.) insanlar değerli olmaya da başlasalar, yozlaşmaya da başlasalar, emek çürüdüğü ölçüde toplumlarıyla birlikte çürürler. Aslında bu yüzden yozlaşmaya müsait Olan kutsallık anlayışının yerine materyalistler, emeği koyabiliyorlar sanırım, neyse konu dağıldı..
Hepimiz birer hiçiz! Felsefeye de, psikolojiye de, sosyolojiye de, siyasete de, bu noktadan başlamak gerek.
Size bunu hissettiren kişi kim olursa olsun uzaklaşın. Kimse sizden önemli değil.
Bir de size biri değer vermedi diye bu sizin değersiz olduğunuz anlamına gelmez. Hayat insana en çok da sevilmek ve sevmek zorunda olmadığını öğretiyor. Zor oluyor belki ama alıştığınız zaman özgürleşiyorsunuz.
Zor bir dönemden geçerken 10 yıllık dostların, 8 yıllık sevgilinin dahi kaçtığı görülünce hissedilen durum...
1 yıldır ailevi beni çok zorlayan bir durumla uğraşıyorum. Başlarda insanlarda olaya dair oluşan merak içeren sorular olay stabil ve sıkıcı bir hal almaya başlayınca yerini her karşılaştığımızda 'canını sıkmamak için sormuyorum ama.. ' veya 'ne diyeceğimi bilemiyorum hiç' cümlelerine bıraktı. Yahu bir kişi de gerçekten değer verip nasılsın veya nasıl hissediyorsun? demiyor.. Ben o kadar değersizmişim ki meğerse.. Benim her akşam kendi kendime bunalıma girip yalnızlık hissiyle ağlayarak uyumam o kadar kimsenin umrunda değil ki... Onca yıl dostum sandığım herkes sadece ben çabaladığım için yanımdaymış..
