empoze edilmeye calisilan mantiksiz ve basit inanclari, sig gorusler ve limitli dusuncelerle uretilmis tutarsiz kohne gelenekleri, ve de zorla kurallastirilan ahlak olgusunu; kendisine ait deger ve inanc tanimlari altinda
bulundurmayan gencliktir.
her bireyin kisiligi farklidir, ve her kisinin soyut olgulari tanimlamasi farkli bakis acilarini gerektirir.
icinde bulunulan toplumun baskisi ne kadar fazla ise, kisinin buna reaksiyonu o kadar sert olur.
ve bu bir sorunsa; suclu tek basina aile degildir.
birey ozgurdur, deger ve inanc kavramlari bireyin kendi dusuncelerine gore sekillendirilir.
bu bir sorunsa ve suclu araniyorsa; suclu, bireyin kendi icinde yasadigi toplumdur.
batı ile doğu arasında sıkışmış ve dolayısıyla değerlerini unutmuş gençliktir. insanın küçükken sahip olduğu değerler onu bugüne getiren detaylardır. illa küçüklükte sahip olduğun değerleri, tüm hayatın boyunca taşımak zorunda olmasan da onları görmezden gelemezsin veya hiçe sayamazsın. tabii ki bu değerler insan büyüdükçe insanın hayat gördüklerine, gözlemlediklerine, deneyim ve tecrübelerine göre biraz değişebilir. bu doğaldır.
maneviyat kalelerinin, ahlak surlarının yıkıldığının göstergesidir. gençlik ahlaki değerleri kaybettiği ölçüde gelecek cehalet içinde kalacak.. avrupanın kültürünü seviyesini kendine dayanak noktası alanlar her zaman geriye gider doğu ülkelerinde... doğunun ilerlemesinin tek yolu akıl ve kalptir. avrupa gibi saf mantık değildir.neden oruç tutmalıyım yerine, neden otuz gün aç kalayım dememektir. (talep olursa konuyu genişletebilirim)
doğu-batı arasında kaldığından ötürü neye inanması gerektiğini de seçemeyen gençliktir. farklı görüşü ve inancı olabilir, saygı duyulmalıdır. elbet bir gün büyüyecektir, akıllanacaktır; o zaman kendince neyin doğru olduğunu görür. biz karışmaayız. da... 15 yaşında kızlara hava olsun diye tanrı'ya küfretmek hiç hoş değil olm.
baş not: öyle çok karmaşık bir yazı değildir. direkt ve net olarak en öküzün bile anlayacağı dilden yazacağım.
anlatmak istediğin gayet açıktır. kendi kültürel değerlerini unutmuş ucubelerden bahsediyorum.
kendi halinde bir anne baba düşünün.
tuttukları oruçu açmak için annenin iftar için yaptığı hazırlıklar.
babanın tüm gün çalışarak tutmuş olduğu orucun verdiği mutluluk ile eve gitmesi..
okulundan eve gelmiş, sadece su içerek tutulan çocuk orucu ile akşam yemeğini beklemesi..
nihayetinde mutlu bir ramazan tablosu.
fakat ne var ki bu çocuk büyüdüğünde geldiği yerleri unutur.
böyle klavye başında anasını babasını hatırlamadan tüm oruç tutanlara etiket yapıştırmaya başlar.
"tüm gün aç durarak insan nefsini nasıl terbiye edebilir" sözcüğünü kurarker, sayısız geçirdiği o mutlu iftar sofralarını hatırlamaz.
"oruç tutan insanların yanında su içememek" diye başlık açarken, anasını babasını hatta kendisini hatırlamaz.
babası oruçlu halde çalışırken önünden geçen zibidinin kana kana su içtiğini hatırlamaz. babasına acımaz.
kendisi geldiği yerleri unutmuştur artık. insanlara saygısı kalmadığı gibi anasına babasınada saygısı kalmamıştır.
anan baban görse şu halini, acırdı haline..
şimdi siktir git buradan..
