paylaşsada hiçbir şeyin değişmeyeceğini bilen ve bu yüzden paylaşma ihtiyacı hissetmeyen insandır. ya da boş teselli cümlelerini duymak daha kötü hissettiryordur.
kendi içimde çözmeyi daha mantıklı buluyorum ve tavsiye ediyorum. zaten özelimi anlatacak kadar önüme gelene güvenmem. belli bir güven duysam bile yine anlatmam. ne derdinizle başka insanları sıkın. ne de kimseye sizin aleyhinize kullanabileceği fırsatlar verin. malum kimse göründüğü gibi değil.
şiir okusam gülerler, şarkı söylesem absürd kaçar, bari bir öykü anlatayım derim o da yarım kalır. Gözlerimde büyüyen sevdalarım, kalbimde çocukça bir heyecan ve masum hayaller taşırım.
Şimdi asıl konuya dönersek ben bu insanlarla normal konuşamazken, nasıl dert anlatırım?
