Ne yalnızdır, ne ketumdur, ne de asil duyguların insanıdır.
Esasen Dümdüz bir insan evladıdır.
Bir kişi derdini niye başkasına anlatır ki? Tek sebebi var, o da kendine ortak aramaktadır. icinde tutamaz, paylaşayım da yüküm azalsın fikri ile hareket eder. Bir yerde çıkarcıdır.
Ya anlatmayan? Kendi kendine takılır, basına ne geldiyse çeker. Millete anlatmak aklının ucundan dahi geçmez. Soran olursa da, ‘yahu işte’ der geçiştirir.
Çünkü neden anlatayım? Bir adamın söylediği bir şey vardır: borçlarımdan dolayı girdiğim depresyon nihayetinde gittiğim psikolog, benim borçlarımı ödemedikçe veya bunun kesin yolunu sunmadıkça bana fayda sağlamaz.
Aynen bu şekilde derdim anlatıldığında çözülmedikçe dışa vurulmuş olmaktan başka nedir ki? iç rahatlaması, paylaşmak vs... Bunlar beni tatmin etmeyi bırakın, yumuşatmaz bile.
tehlikeli bir durum içerisindedir, derdini illa ki birilerine anlatması gerekir zira insanlar psikolojik ve manevi olarak diğer insanlardan farketmese de destek alırlar.
Tam anlatacak gibi oluyorum gözlerim doluyor içerliyorum haydi anlat anlat diyorum sesim titreyecek dökülemeyecek kelimeler ağzımdan çok korkuyorum,
Ufaktan bir sigaraya çekip paketten o muazzam zamanı bekliyorum yakmak için böyle ürperiyor ben atesleniyorum sigaranın yerine
Sessiz sakin bekar odamda bir masam bir defterim bir kaç kitap ramzan ve çayım var oysaki,defeatlerce prova ediyorum seni sevi-yorum diyemiyorum usulca duvara karşı bile...
en iyisini yapıyordur. aciz halinizle birilerine anlattığınız her şey döner dolaşır elinizde patlar. siz, o kişinin size yardım ettiğini, iyiliğiniz için çabaladığını zannederken aslında içinde bulunduğunuz felaketten ya da acıdan resmen zevk duyuyordur. gücünüzü elinize aldığınız an bu tiplerden kurtulunuz ve bir daha elinizden geldiğince sıkıntılarınızı el aleme anlatmayınız.
ulan valla bir şey değişmiyor. anlatın deneyin. ruhunuz mastürbasyon yapıyor bir süre sonra da aynı karanlık daha hızlı çöküyor. derde çözüm bulmak lazım, yoksa nanay.
