"Depresyon aslında bir duygu durumudur. Hastalık olarak depresyon ise bu duygu durumunun normalden uzun sürmesi, normalden şiddetli olarak devam etmesi halidir. Birçok kişi kendisini hayatın belli bir bölümünde depresif hissedebilir. Ama doktorların kullandığı terim olarak depresyon; normalde hissettiğimiz üzüntü, sessizlik, keyifsizlik gibi duyguların olağandan uzun sürmesi, şiddetli olması ve hayatımızı aksatmasıdır. Her üzgün ve her kızgın kişi depresyonda değildir. Burada bir ayrım vardır. Herkes bir yakınının veya işinin kaybı sonucu belirli bir üzüntü ve yas hali yaşayabilir. Ancak bu durumun uzun sürmesi ve süreklilik kazanması ayrıca ortada bir neden yokken başlaması gibi ölçüler bize depresyonu çağrıştırır." (Prof. Dr. Yankı Yazgan)
kendini hayatin icinde ise yaramaz olarak bir halta yaramaz olarak gormektir . gozyaslarinizi icinize aktirsiniz. bir yer var biliyorsunuzdur duyuyorsunuz. fakat sıkıntılar o kadar icinizi sıkar ki artık kendinizi sıkıntı atesi ile yanan bir gereksiz insan olarak gorursunuz. ictiginiz sigaranizin, yediginiz yemegin, içtiğiniz suyun tadı bile yoktur. kalabaliklar icinde kendinizi damgalanmis hissedersiniz. ne kadar cırpınırsanız cırpının bogazınıza kadar boka batarsınız. sabah kalktıgınızda aynada gordugunuz surata dayanamazsınız. tras olmayı bırakırsınız. odanız ise viranelige doner. ucuca eklediginiz sigaralar sayesinde perdeler kirli bir sari renge doner. diri diri topraga gomulmusunuzdur. kelimeler kıfayetsizdir artik. artik yasayan bir ölüsünüzdür. gunler ayları kovalar aylar yılları ve bir gun odanızda zaman oldurup hazin hazin dusunurken bir mucize olur gunes acar artik o kelek gunler bitmistir. hayatinizda tam the end olurken hayat bacaklariniza gul gibi bacaklariniza sarilar. gecmiste kalmistir o gunler. gonlunuz yeter yeter artik diye feryat ederken sigaranin, yemegin ve ickinin tadina varirsiniz. o kotu gunleri eski bir gomlek gibi burusturup atarsiniz. artik o gunleri bir kosede unutulmus corap gibi gorursunuz. aci biter. baki kalan bu gök kubbede silik anılar olur sadece...
depresyondan sıyrılmak kişinin kendi elindedir. antidepresanları alıp günlerce uyumak işin kolayıdır, dik durmak gerekir. gerçekten ama gerçekten şu hayattaki hiçbirşey içindepresyona girmeye değmez.
depresyon bir sebebe bağlı olarak VEYA olmayarak beyindeki seratonin hormonlarının keyifsizlik, travma, psikolojik veya biyolojik faktörlere bağlı olarak azalması ve bu yüzden sürekli devam eden ilgisizlik isteksizlikle birlikte seyreden mutsuzluk, intihar düşünceleri gibi hayattan kopma belirtilerinin gösterilmesiyle tanımlanabilir.Şiddeti minör veya majör, yani çoktan aza kadar seyredebilir. tıpkı nezle, grip, zatüre gibi..
Bazı kimyasalların eksik olma durumudur, vitamin eksikliği, yetersiz beslenme gibi bir sorundur. Tamamen ve sadece kimyasallar yollarla önüne geçilebilir.*
insanlığın çoğu zaman kendine bir kaçış bahanesi olarak kullandığı, bazen haklı olabilirler mi acaba dediğim bazen de hastkr ordan dediğim durumdur.
+ ahmet, hadi langırda gidelim!
- yok olm ben gelemem şimdi, depresyondayım.
+ hıııı... Abi depresyon ne? ya pardon, yani ben... bilm...
- ya ihsan olm ne orjinal adamsın yaaa! Depresyon demek, langırd oynamak istemiyorum demek!
+ heeeeeeee, tamam.
kişinin ruhsal sağlığında yaşanan sorunlar bütünüdür. türk toplumunda " beş kardeş geliyo bak " çözümüyle halledildiği için pekte ciddiye alınmayan durumdur.
Depresyon tıpkı diğer hastalıklar gibi, örneğin kalp ya da mide ülseri gibi tıbbî bir durumdur. Klinik depresyon tıpkı diğer hastalıklar gibi genellikle benzer fakat kişiden kişiye de değişiklikler gösteren bir grup belirti ve bulgulardan oluşur.
Depresyonu olan herkeste bu belirtiler tümüyle ya da aynı şiddette olmayabilir. Eğer bir kişide aşağıda sıraladığımız bu belirtilerden dört ya da daha fazlası varsa, kişi kendi çabasıyla bu durumdan çıkamıyorsa ve belirtiler iki haftadan daha uzun bir süredir devam ediyorsa, bir psikiyatriste başvurması gereklidir.
Sürekli olarak üzgün ya da "boş" hissetme.
Umutsuzluk, çaresizlik, suçluluk ya da değersizlik duyguları.
Madde kötüye kullanımı.
Halsizlik ya da günlük işlere karşı ilgide, cinsel istekte azalma.
iştah ve uyku düzeninde bozulma.
Sinirlilik, kolayca ağlama, kaygı ve korkular.
Konsantrasyonda azalma, unutkanlık ve karar vermekte güçlük.
intihar düşünceleri, intihar planı ya da girişimi.
Uzun süreli, tedaviye yanıt vermeyen bedensel şikayetler, ağrılar.
Diğer hastalıklar gibi klinik depresyonunda da özgül bir fizyolojik mekanizması vardır. Depresyonun umut verici yanı tedavi edilebilir olmasıdır. Fakat talihsiz yönü ise, depresyonda olan kişilerin çoğunun tıbbi yardım almayı düşünememeleri ve bunun sonucunda da büyük biracı çekmeleridir.
Bu depressif epizoda sık sık rast gelinir ve uzun müddet devam eder. Depressif fazın başlıca belirtileri (buna triad'da denir) şunlardır;
a- Ahvali ruhiyenin kötüleşmesi
b- Entellektüel yapının yavaşlaması
c- Psikomotor aktivitenin yavaşlaması.
Bu belirtilen ağırlık derecesine göre muhtelif çeşitte olabilir. Depressif fazın başlangıç aşaması astenik, vejatatif ve somatik belirtilerle dikkati çeker. Hastaların uykusu bozulur, yatağa uzandıktan uzun bir müddet sonra uykuya geçebilirler. Uyku sıkıntılı ve ızdıraplı olup, muhtelif içerikli rüyalarla doludur. Gün doğmadan önce uyanan hasta kendini ezgin, yorgun hisseder, iştahı bozulur, konstipasyon ortaya çıkar. Hastalar bedenlerinin muhtelif yerlerinde ve iç organlarında hoşagelmez duygulardan, hassasiyetlerden (hiperesteziya) ve ağrılardan şikayet ederler ve devamlı ağlamak isterler. Hareket etmek, iş görmek hevesi o derecede azalır ki, her zaman yaptığı kendi mesleğini daha yapamaz duruma gelir. Bazı durumlarda bu belirtiler saf bir depresyon tablosu gibi görünmeyebilir. Depressif epizod için karakteristik olan keder, ızdırap olmadığında teşhis koymak zorlaşabilir. Bazı hastalarda ruh hali az bozulabilir. Bu tip hastalar, sevinebilmediklerini, işe karşı eğilimlerinin azaldığını, kötü hadiselere karşı daha çok ilgi ve alaka gösterdiklerini belirtebilirler. Akşama doğru hastanın vaziyeti sanki normalleşir.
Ağır dereceli depresyon döneminde ise ruhî halin şiddetli kötüleşmesi ile birlikte onları keder ve ızdırap sarar. Hastaların dış görünüşünde yansıyan, düşkünlük, kederlilik (gemginlik), anksiyete, korku ve rahatsızlık hisleri teşhisi kolayca koydurur. Böyle şahıslar oldukça yavaş hareket eder, halsiz ve yorgun görünürler. Başlarını daima eğerek dururlar ve gözlerini bir noktaya dikerler. Derilerinin rengi, hatta saçları bile tabiî rengini yitirmiş gibidir. Fizikî ve psişik aktivasyon ileri derecede azalır. Sesleri hafif, monoton ve emosyonel vurgularını yitirmiş bir şekildedir. Çoğu zamanlar konuşmak dahi istemezler.
Bu aşamada vejetatif ve somatik belirtiler ortaya çıkmaya başlar. Civardaki adamlara, tabiat manzaralarına, müzik melodilerine, hatta kendi çocuklarına karşı bedbin bir bakışla olumsuz değerlendirir, geleceğe ümitsizlikle bakar. Hastalar sık sık "Yüreğinde sanki taş bağlı', "Kalbim yas içinde", "Hiçbirşey beni mutlu etmiyor", "Ben artık hiçbir işe yaramam", "Yaşamakta hiçbir mana görmüyorum" şeklinde şikayetlenir, sızlanır.
Şizofreniye tutulmuş hastalardan farklı olarak bu tip hastalar iş yapabilme kabiliyetini ve fiziksel aktivitesini kaybettikleri için ızdırap çekmektedirler. Gelecek hayatları için korku ve anksiyete hissi onları terketmemektedir. "Ne çocuklarıma, ne de kendime bakabiliyorum", "iş görmeye gücüm kalmadı", "Ben de hiç can kalmadı", Ben de hayır kalmadı" diyen hastaların ızdırap geçirdikleri şüphe doğurmamaktadır. Depressif hal, bir kaide olarak, günün birinci yarısında güçlü, akşama yakın ise nisbeten zayıflar.
mutsuz olmakla aynı şey değildir, depresyon mutsuzluk içerir ancak bundan daha fazlasıdır. bu kadar insanın mutsuzluğunu depresyon sanmasının ardındaki temel neden sanıyorum gazetelerin sarmaşık kelebek gibi eklerinde yayınladıkları gubidik depresyonda mısınız testleridir.
beyindeki bir maddenin azlığından olduğu her ne kadar iddia edilse de, bu sadece depresyona sebep olan ayrıntılardan biridir ve o maddenin adı dopamindir(D2).
dopamin sinir hücrelerinden salınan bir nörotransmitter yani sinirler arasında iletişimi sağlayan kimyevi bir maddedir. iki sinir hücresi arasındaki kesecikler içinde depolanır. sinire uyarı gelince depolardaki dopaminler iki hücre arasındaki temas boşluğuna bırakılır. bu şekilde sinirsel uyartılar iletilir ve dopaminin işi bittiğinde keseler içine tekrar geri alınırlar. eğer dopaminin geri alınımı engellenirse ve dopaminler uzun süre bu boşlukta kalırsa zevk alma dediğimiz olay olur. örneğin ; kokain kullanan birinde kokain dopaminin geri emilimini engeller ve dopaminin geri emilememesi nedeniyle kokain tiryakileri haz alır. ancak uzun süre kokain kullanımında ise beyin dopamin sentezini azaltır. bu nedenle de depresyon görülür.
yukarıda söylediklerimden de anlaşılacağı gibi uyuşturucu kullanımı beynin dopamin sentezini azaltarak depresyona neden olur.
genetik olarak da dopamin sentezinin yetersiz olduğu vakalar görülse de, bu sayı depresyon kimliği altındaki kişilerin yüzde beşini geçmez. geri kalanların büyük bir çoğunluğu uyuşturucu vakaları sebebiyle görülür.
bunlardan arta kalanlarda ise dopaminle hiç bir ilgisi bulunmayan nedenler göze batmaktadır.
dolayısıyla uyuşturucu vakaları depresyonun büyük bir çoğunluğunu oluşturur. ve bu da kişinin inancına bağlı olarak değişiklik gösterir. yaradanın yarattığına neyin yararlı neyin zararlı olduğunu bilmesi ve onu zarardan korumak için bunu ona bildirmesi bana hiç de garip gelmemekle beraber nasıl olup da bazı kesimlerce saçma bulunuyor anlamlandıramıyorum.
depresyon evet çağımızın hastalığı ama önce sebebini düşünmeyi daha uygun görüyorum.çağımız şartlarına bakarsak eski çağlara göre herşey daha kolay.çocuklar doğar doğmaz bilgisayarla tanışıyor.istedikleri herşey ama herşey önlerine sunuluyor.gençlik dönemlerini de bi elleri yağda bi elleri balda geçiriyorlar ama bu mutlu olmalarına yetmiyor.mutlu etsin diye bide sevgili buluyolar kendilerine.ancak bu da mutluluga erdirmiyor.NEDEN? çünki kendi iç dünyasında mutlu olmayan bi başkasını da mutlu edemiyor ve bir ilişki mutlu edilmek -SALT MUTLU EDiLMEK- amaçlı kurulduğunda bi işe yaramıyor.
depresyonun asıl sebebi ise insanın rabbine uzak kalması bi başka deyişle kendine uzak kalması.ki insan kendini bulsa rabbini bulacak zaten.
ruhun güzelliklerini unutuyor insan.kendi vasıflarını unutuyor sevmeyi unutuyor kanaat etmeyi unutuyor hep daha fazlasını istiyor ve sonu gelmiyor bu istemelerin.sonu depresyon olarak geliyor.
özellikle gençlerde görülmesi beni üzüyor.hayatın yaşanacak onca güzelliği varken onca mutluluğu ve onca acısı varken -ki acı çekmek de güzeldir,kemale erdirir acı,yaktıkça arındırır, öğretir olgunlaştırır- hiçbirşeyden zevk alamaz hale gelmeyi anlayamıyorum.
sıkıntıdan ne yapacağını bilmez hale gelmek.girenler genelde ya yemeden içmeden kesilir ya da aşırı yemekten obez konumuna gelir. sevgiliden ayrılmak, ailevi problemler, hayatın zorlukları bunun nedenleri arasındadır.
