üç sene olacak neredeyse; ama hala her galatasaray maçında o'nu arıyor gözlerim. dün de nemlendirdi gözlerimi, geldi oturdu bir yumru boğazıma. ışıklar içinde uyu kardeşim.
daha önce hiç konuşmuşluğumuz yok. hatta daha 1 saat önce seni tanıma fırsatı yakaladım. hakkında yazılanları okurken bile gözlerim doldu. ne güzel insanmışsın sen. bir kişi bile hakkında kötü bir şey yazmamış. entrylerini okuyup duruyorum ne de güzel şeyler yazmışsın öyle. çok ta pozitif bi insanmışsın, çokta iyi yürekliymişsin. 2-3 sene önce buralardaymışsın ve şimdi yoksun.
ömür denilen şey çok kısa ve kimin ne zaman aramızdan ayrılacağı belli olmuyor. çok erken aramızdan ayrılmışsın. gencecik ve hayat doluymuşsun.
bu çok değişik bir his. henüz 1 saat önce tanıdığım insan için üzülüyorum. gerçekten de üzülüyorum. keşke yaşasaymışsın. keşke hala hayatta olsaymışsın da sözlüğe girdiğin entrylerle neşe saçsaymışsın. allah rahmet eylesin damdaki deli. adını da öğrendim. adın hakanmış. keşke aramızdan ayrılmasaydın. bedenin yanımızda olmasada ruhunun her zaman bu sözlükte olduğuna inanıyorum hakan. her zaman bizimle kalman dileğiyle.
öylesine geçerken farkettiğim nick altına girilen 1467 entry'nin neredeyse yarısını okudum... evet okudum ki ben çok okumam. ne kadar değerli bir insan olduğunu sadece burada yazılanlardan anlayabiliyorum. üstünden 2 sene kadar geçmesine rağmen ölüm haberi verildiği anı gözlerim dolarak okudum mekanın cennet olsun abicim.
Hikayelerini okurken daha tanımamıştım kendisini, ve okudukça kendisine bağladı bir anda, ve ardı ardına okumaya başladım entrylerini hikayelerini.
Bir gün bir hikayesini daha okuduktan sonra tanışmaya karar verdim, mesaj attım fakat nickaltını gördükten sonra icim burkuldu, bir anda hiç tanımadığım aslında sadece yazdıkları kadar bende var olmuştu bende kendisi.
Mekanın cennet, ruhun şaad olsun.
"gerçek bilgelik deliliktir; bilge olduklarını düşünen insanlar ise gerçekten delidirler".
vefatının ardından ne kadar zaman geçti hatırlayamadığım kıyak yazar. sol frame'de görünce belki de başlıktaki ilk entrymi yazma gereği hissettim bir an.
durup dururken aklıma gelmiş yazar. ben daha bu sözlükte yoktum o bu sözlüğün tozunu attırırken ve benim ilk günlerim onun son günlerine yetişti. ne yalan söyleyeyim tanımam etmem bir anda aklıma geldi dediğim gibi. baktım, yazdıklarını okudum sadece. tuhaf oluyor insan fazla söze de gerek kalmıyor..
düğünüme geleceğini söyleyip gelmeyen yazar. * buralara düşen her kar tanesinin senin yanından geldiğini biliyorum usta. o yüzden bu kadar seviyorum kışı.
uzun ve etkileyici bir hikaye okudum bugün. onun hikayesini. bir film şeridi gibi geçti gözlerimin önünden, hakkında okuduğum sevgi dolu sözcüklerle bezenmiş onlarca entry.
- ve yaşlar döküldü gözlerimden.
çok mu garip bu! yani, tanımadığın, karşılıklı oturup laflamadığın, hatta hiç mesajlaşmadığın bir insanın ardından göz yaşı dökmek? değil elbet...
işte! bundan sebep seviyorum sözlüğü ben. artık bizlerle birlikte olmayan, olamayan insanların duygularını, düşüncelerini, sevinçlerini ve hüzünlerini bizlerle, halen buradaymışcasına paylaşabilmesiyle kutsal bir kitabeye dönüşüyor sözlükler.
- düşünüyorum... bu ne kadar değerli ve ne denli özel.
belki 1.5 sene önce bi entrysine denk gelip eski entrlerini okumuş, çok beğenmiştim. nickaltına göz gezdirdirken öldüğünü öğrenmiş, çok üzülmüştüm, sol frame de adını görünce hüzün dolu içimi iki kat hüzün ve kedere boğdu. kimse, neyse, nasıl birisiyse mekanı cennet olsun. allah, onu sevenlere daha büyük acılar yaşatmasın. çok zor..
öldüğünde nick altına hiçbir şey yazmak istemedim. öylece sessizce oturdum, okudum.
adını her görmemde biraz daha burkuldum.
sadece internette görüşsekte yan yana hiç bulunmasak da samimiyetine inandığım bir adamdın. hala da öylesin.
yine adını gördüm ve yine burkuldu içim.
zengin olacaktık lan, dolandırıldığımızı, 5 kuruş kazanamayacağımızı bildiğimiz halde hayal kurardık.
hayata bağlıydın, mutlu görünürdün, mutlu tanıdık hep.
umarım hala mutlusundur.
hala gülebildiğini bilmek istiyorum.
seni tanımak güzeldi delim.
rastgele entrysine denk geldim, nasıl biri diye nickaltını okuyunca gülümsedim. biraz daha okuyunca öldüğünü öğrendim, ağladım. uzunca bir yazı yazmama neden oldu, onu hatırlayan, yeri gelince gülen, yeri gelince ağlayan, toprağı bol olsun diyen ve onu hiç tanımdığı halde üzülen insanlar varsa, o mutlu biri.
toprağın bol olsun, allahtan rahmet diliyorum sana hakan.
öldugunu ogrendigimde hicbir sey yazmadim. elim varmadi. ne denebilir, ne yazilabilir ki? sadece onun icin degil, olum icin, ne yazilabilir? aglamadim da ama donup kaldim. bir sey yapamadim. kiskanirdim onu ben, cogunlukla gulerdi cunku. hep derdi bana, cok sinirlisin diye, sasirirdi bana, sasirirdim ona. bazen kizardim da, cunku bende olmasini isteyip de beceremediklerimi gorurdum onda. her insanin birilerini sevme nedeni gibi, bir arkadasi sevme nedeni gibi; nadir de konussak bende olmayanlari gorurdum, imrenirdim. simdi bile onu anlatiyorum, malum seyden bahsetmicem, zor.
