yazdıklarına şöyle bir bakayım dedim de, dikkatimi çekti.
(#6917494) -arkadaşın ölmesi-
"defalarca gelirsin bu başlığın altına, beklersin.
ellerin kitlenir, ismini ağzından o günden beri bir kere bile
çıkaramadığın gibi.
küsmüşsündür bir kere ne bir resminize bakmışsındır ne de bir
hatıranızı o dolaptan çıkarmışsındır.
sadece geleceğini bildiğin için beklemişsindir.
ölüm bile bizi ayıramaz derdi çünkü.
yanılmış.ayırdı işte."
insan bunları görünce, okuyunca sanki hiç kendi başına gelmeyecekmiş gibi hissediyor. lakin hiçte öyle değil.
Arkadaşlar ben buna şaşırıyorum. Damdaki deli de öyle, bu yazar da keza. Bu insanlar Arkalarında ölüm ve yaşamla ilgili mutlaka anlamlı bir entry bırakıyorlar. Bilmiyorum malum mu oluyor bu insanlara?
Ben yarın ölsem arkamda goygoydan ve "aq jsjdjskshdjsks"den başka bir şey bırakmayacağım mesela. Bilmiyorum ölürsem küfürlerimin kusuruna bakmayın olur mu? Teşekkürler.
bu entryi okuduktan sonra ağladım ve kendimi berbat hissediyorum.
abla, seni tanımadım, sen, ben henüz o kadar büyük değilken göçüp gitmişsin buralardan. görüşlerimiz uyuşmuyormuş varsın uyuşmasın, bu dünya o kadar büyük gözüküyor ki bize, ideolojileri, eğlencemizi her şeymiş gibi sanıyoruz. bunlara bağımlı yaşıyoruz, vazgeçemiyoruz bir türlü. bir yakınımızı kaybettiğimizde aklımıza geliyor bu yaşamın anlamsızlığı, ama bu düşünce kısa sürüyor, günlük yaşama kapılıveriyoruz hemen.
sen hala aramızdasın abla, sen hala eczacılık okuyan burcu ablasın. Bana birini görmeden, tanımadan hüzünlenmeyi öğrettiğin için çok teşekkür ederim.
