hatırlıyorum,çok küçüktüm. karşı komşunun camını kırmıştım. annem bana bir daha aynı şeyi yaparsan seni şu bohçacı kadına veririm,seni bohçasının içine koyar demişti.şimdi ne zaman bi bohçacı kadın görsem koşar adımla uzaklaşıyorum ve acaba beni bohçasına koyarmı diye düşünüyorum.bu korkudan olsa gerek benim çeyizimde hiç bohça yok.
insan vücudundaki her iz bir anıyı hatılatır. saymaya başlarsak hele:
- şu sol dizimdeki yarık, ilkokulda yakalamaç oynarken düştüğümde olmuştu.
- sağ dizimdeki ise bisiklete binerken kumda kayıp düştüğümde oldu.
- kaşımdaki iz, 5 yaşındayken düşüp şekerliği kırdığımda oldu.
diye uzar gider. *
sadece topun peşinden koşarken dizde meydana gelen yaraların olmasını istediğimiz, ama çoğu zaman başaramadığımız, sessiz bir çığlık gibi her gece yıllar öncesinden gelip kulağımıza fısıldayan kötü kabuslar.
bazen sinirlenince farkında olmadan yapılan eylemlerdir. kağıt yırtma, bardak kırma, birşey çarpma, duvarı yumruklama vs. çocuklukların silinmez izleridir.
platonik aşkın, takvim kenarı ile saldırıp kaşta bıraktığı yara izidir. dakikalarca kanamıştır, dikişlik olmuştur ama mutluluktan uçulmaktadır. kız yüz verdi farzedilmiştir... *
