eğlenceli bir kitaptır. misal çamaşır asarken uçan bir kadın vardır. bütün sülalenin ismi aynıdır.
edebi bir eserdir, amcamız iyi şeyler yazmıştır.
okunmalı, okutturmalıdır.
eminim ki güzeldir ama bana çok karmaşık geldiği için bir türlü okuyamamışımdır. ilk yüz sayfasını bitirdiğimde kafam allak bullak olmuştu, zira konunun geçtiği ailenin soyağacında bir ismi birden çok insan kullanıyordu. bu yüzden de kim hangisi bulamıyordum. lakin bir soyağacı tablosu da var kitabın başında. yazar benim yaşadığım olayın ortaya çıkacağını bildiği için -ki birçok kişiden de duymuştum aynı şeyi-, bu tabloyu oraya kondurmuş. benim üşengeç bir dönemime denk geldiği için de çok fazla uğraşasım gelmemişti.
ve fakat bir gün okuyup bitirmeyi başaracağım kitaptır.
post-modernizm'in en başarılı temsilcilerinden Marquez'in, yarattığı etki açısından Kırmızı Pazartesi ile birlikte en önemli eseri denilebilir bu kitap için.
182 nobel edebiyat ödülü almış muhteşem bir kitaptır.
akıcıdır,çok şeyler öğretir,elinden de bıraktırmaz kendini.
gördüğünüzde anarsınız hep unutmak zordur.dostlarınızdaki bahislerinize sokuluverir.
Bir sülale boyunca yaşayan insanların ki; isimleri Arcadio ve Aureliano dan başka bişey değil ( yanılmıyorsam 4 kuşak ) yaşadıkları ve bir kentin varoluşu ve yok oluşu ile ilgili detayları anlatan Nobel ödüllü Marquez in kitabı.
Kitapta mutluluğu yakalamaya çalışan fakat birtürlü başaramayan insanların hikayeleri yeralmaktadır. ilk etapta isim karmaşasından dolayı insanları sıkabilme potansiyeline sahip bir kitaptır; lakin sonlara doğru emin olun elinizden bırakamayacaksınız.
Sonuç olarak ''Soyun atası ağaca bağlanır; sonuncusunu da karıncalar yer''
Gabriel Garcia Mârquez'in 1982 Nobel Ödüllü kitabıdır. Yazar kitap hakkında şunları söylemiştir:
"'Yüzyıllık Yalnızlık'ı yazmaya başladığımda, çocukluğumdan beri beni etkilemiş olan her şeyi edebiyat aracılığıyla aktarabileceğim bir yol bulmak istiyordum. Çok kasvetli kocaman bir evde toprak yiyen bir kız kardeş, geleceği sezen bir büyükanne ve mutlulukla çılgınlık arasında ayrım gözetmeyen adları bir örnek bir yığın hısım akraba arasında geçen çocukluk günlerimi sanatsal bir dille ardımda bırakmaktı amacım. 'Yüzyıllık Yalnızlık'ı iki yıldan daha kısa bir sürede yazdım. ama yazı makinemin başına oturmadan önce bu kitap hakkında düşünmek on beş on altı yılımı aldı. büyükannem en acımasız şeyleri kılını bile kıpırdatmadan sanki yalnızca gördüğü şeylermiş gibi anlatırdı bana. anlattığı öyküleri bu kadar değerli kılan şeyin onun duygusuz tavrı ve imgelerindeki zenginlik olduğunu kavradım. 'Yüzyıllık yalnızlık'ı büyükannemin işte bu yöntemini kullanarak yazdım. bu romanı büyük bir dikkat ve keyifle okuyan hiç şaşırmayan sıradan insanlar tanıdım. şaşırmadılar çünkü ben onlara hayatlarında yeni olan bir şey anlatmamıştım. kitaplarımda gerçekliğe dayanmayan tek cümle bulamazsınız."
tüm tarihi eserlerin çektiği... onları inşaa edip kullananları özlüyordur o taş duvarlar. taşlaşmış kalplerin aksine. şimdilerde sadece mimarisine bakmaya gelenlere anlatmak için o içinde hayat bitirmiş insanları can atarlar. canlanıp taş gibi yaşayanlara inat. ağlayarak seyrederler gelenleri yediremezler gururlarına bir zamanlar ülke/dünya yönetilen odalarında şimdi tarihe meraklı bir kaç insan olmasını...
gabriel garcia marquez,rahat rahat"yağmur tam dört yıl,on bir ay,iki gün yağdı"(syf.320)diyebilir,ardından da sunları:"ondan sonra on yıl yağmur yağmadı"(syf.336)yaaa...**
türkçe'si bile böyle etkileyiciyken ** özgün halini düşünemiyorum. Gerçekten bütün anlatım biçimleri işlenmiş, bütün kelimeler kullanılmış, yazdığı her sayfa, her kişilik bir romanda anlatılacak kadar dolu dolu ama bir o kadarda öz...
kişilerin işlenişi kişilerin yaşayışı kişilerin ölümü ve yerlerin tasviri, anlatımı o kadar güzel ki oradaki gerçekdışılık içinize öyle işliyor ki yaşadığınız dünyanın gerçek olmadığını düşünüyorsunuz...
ve diyeceğim birşey daha var
lütfen bu kitabın filmini yapmayın, bu kitabı sinemaya taşımayın, böyle birşeyi düşünmeyin...
okuduğum bir çok romanda göndermeler yapılması ve de nobel ödüllü olması vesilesiyle alıp okumaya başladığım; 15-20 sayfa sonra romanlarda en nefret ettiğim şeyin karşıma çıkmasıyla bir kenara fırlattığım kitap: " isim karmaşası". geceleri yatmadan önce 1 saat okumaya fırsat buluyorum ve onu da kim kimin babasıydı, amcasıydı, oğluydu , bu adam ölmüş müydü, geçmiştemiyiz, gelecekte mi, rüyada mı vs. diye anlamaya kasmakla geçiyor zaman. bir büyük büyük baba varmış, oğluna kendi ismine benzer bir isim koymuş, o da oğluna kendi ismini, amca oğlu neredeyse aynı isim. erkek aynı isim, kız aynı isim. ne bu mına koyyim?
tabii bu kişisel bir bakış olduğu için romanı kötülemez ama bu kadar fazla karakterin dahil olduğu bir romanı takip etmek cidden zor iş.
başarılı bir eser olduğunu söylemek zordur esasen. neyi neden bahsettiği belli olmayan, eğlendirmeyen, güldürmeyen, çok az hüzünlendiren, bu dünyayı mı başka bir dünyayı mı anlattığı belli olmayan, mesaj mı vermeye çalıştığı anlaşılamayan, zaman kavramının içerisinde olmadığı, anadolu kültüründen çok uzak, metafizik öğeler barındıran, neden bu kadar beğenildiği anlaşılamayan, ortaçağ masallarını andıran, bu ne be sorusunu akıllara getiren...
son doğan çocukla birlikte "asırlar boyunca tohumu aşkla atılan tek buendia" sözünün kullanılarak yüzyıllık yalnızlığın sebebinin açıkladığı ve nasılda ailenin kaderleri haline geldiğini anlatan, müthiş bir kurguya sahip insanı afallatan cümlelerle bezenmiş efsane yazar gabriel garcia marquez'in kitabı. yalnız bilinmesi gerek şudur ki nobel ödülünü marquez kazanmıştır, kitap değil ve kırmızı pazartesi romanından sonra kazanmıştır. *
kitabın başında aile soyağacı olmasına rağmen kim kimdir,kim kimin babasıdır,kim dedesidir,kim bu ursula,bu adam iki kere ölmemiş miydi *,yoksa torunu kendi babası mı diye çözmeye uğraşırken sonra bundan vazgeçip her bir satırda değişen serüveni okumaya devam ettiğiniz ilginç bir kitap.
bütün kehanetler gerçekleşir aslında. tabiiki domuz kuyruklu çocuk ta doğar.. ve organik kitap kendini ve yarattığı gerçekliği yokeder sonsuza dek son cümlesi ile..
