italyan şair ve yazar, intihar eden edebiyatçılara dahil...
kendisine verilen ( italyanın en büyük ödülüdür aynı zamanda) strega ödülünü aldıktan sonra tuttuğu günlük dışında bütün yazılarını, notlarını yok ederek intihar etmiştir. günlüğü daha sonra yaşama uğraşı adıyla cevap çapan çevirisyle can yayınlarından kitap olarak yayınlanmıştır
"yanlışlar başlangıçlarla ilgilidir"
20. yüzyılın en özgün ve en başarılı italyan yazarlarından birisidir.
Kendisi anti-faşistlerden birisidir.Her zaman faşizme karşı savaştı.Zaman zaman tutuklansada sonunda serbest kaldı.
Birçok önemli ödül aldı ve geleceğin en parlak yazarları arasında gösteriliyordu daha 40 yaşındayken ama o farklı bir yol çizdi.
Birazcık eserlerine bakacaksak Yalnız Kadınlar Arasında ,Ağustosta Tatil,Yoldaş en önemli eserleri arasında gösterilir.Yoldaş'ı okumanızı öneririm.
Edebi kariyerinin doruğunda olmasına rağmen özel hayatı karışıktı. Sonu olmayan aşk ilişkileri onu bunaltmıştı. Ödülü aldıktan sonra Torino'daki bir otel odasında bütün özel kâğıtlarını yok edip, 21 adet uyku hapı alarak intihar etti.
intiharından önceki gün, “Artık sabahı da kaplıyor acı.” diye kısa bir not düştükten sonra 27 Mayıs'ta günlüğüne şunları yazmıştır:
" ’48-’49′daki mutluluğumun hesabı görüldü. Bu soylu mutluluğun gerisinde şu vardı: Güçsüzlüğüm ve hiçbirşeye bağlanmayışım. Şimdi, kendime göre, girdabın içine girdim; güçsüzlüğümü seyrediyor, onu iliklerimde hissediyorum, beni ezen siyasal sorumluluğu yüklenemiyorum. Bunun tek çözümü var: intihar. " Cesare Pavese – 27 Mayıs 1950
"intiharı düşünen bir insan için en kötü şey kendini öldürmesi değil, bunu düşünüp yapamamasıdır."
"asıl büyük ve korkunç gerçek şudur: hiçbir işe yaramaz acı çekmek."
"aşk kendi başına koca bir maymunun libidosundan başka nedir ki?"
"kurtuluşu kendi dışımdan bekleyecek noktaya geldim sonunda, hiçbir şey bundan daha belirsiz olamaz."
"bir insanı küçük düşürmenin en korkunç yolu, onun acı çektiğine inanmamaktır."
"insanlar ya çocuk ya yetişkin olarak doğarlar, sonradan değişmezler."
"sen yalnız kaldıkça peşini bırakmazlar; ama elini uzattığın zaman da yüzüne bile bakmazlar; bu da böyle sürüp gider."
"gene de bir uğraştır beklemek. bekleyecek bir şeyi olmamaktır korkunç olan."
"son günlerde kaç kere peki sonra diye yazdın? kafese girmiş hissediyoruz kendimizi değil mi?"
"artık sabahı da kaplıyor acı."
"gizlice en çok korkulan şey hep gerçekleşir sonunda.
yazıyorum. ey, sen, acı. peki sonra?
bütün gerekli olan biraz cesaret.
acı ne kadar ortaya çıkar ve keskinleşirse, yaşama içgüdüsü de o kadar ağır basıyor ve intihar düşüncesi zayıflıyor.
kolay sanmıştım ilk düşündüğümde. zayıf kadınlar yapmıştı bu işi. alçakgönüllülük istiyor, kendini beğenmişlik değil.
tiksiniyorum bütün bunlardan.
sözler değil. eylem. artık yazmayacağım"
"her kadın, sevdiği uzaklardayken dertleşebileceği birlikte boş saatlerini doldurabileceği bir erkek arkadaş arar; bu arkadaşın, uzaktaki adam için duyduğu sevgi üzerinde bir etkisi olmadığını söyler; erkek arkadaşı kadının uzaktakine olan sevgisiyle çatışabilecek bir şey istedi mi; kadın incinir; ama bu arkadaş daha çok acı çekmemek için sözlerini, bakışlarını denetlemeye, daha dikkatli davranmaya kalkıştı mı, kadın-herhangi bir kadın- adamın acı çekişini görebilmek için hemen onun üzerindeki çekiciliğini arttırır."
"en büyük mutsuzluk yalnızlıktır. bu o kadar doğrudur ki, en eksiksiz avuntu olan din, seni hayal kırıklığına uğratmayacak bir arkadaş -tanrı- bulmaktan başka bir şey değildir."
şeklinde mükemmel tespitlerde bulunan italyan şair..
"yalniz kalmamak icin sabaha kadar aynanin kar$isinda oturdum" gibi bir sozu vardir bu guzel abimin.. gerci "hayat toplama i$lemi yapmak gibi; bir yerde hata yaptiginda, ilerideki dogrularin hic manasi kalmiyor" sozunden ote sozu olmaz diyorum.. italo calvino'nun yakin dostu, edebi bir dehadir pavese.
hayatı isteme buna keza yalnızlığı kabullenme paradoxunu şu sözüyle beyan eder.
"yaşama sanatı, yalanlara inanmayı bilme sanatıdır. bunun en korkunç yanı, doğrunun ne olduğunu bilmediğimizden, bir yalanın yalan olduğunu hala anlayabilmemizdir."
