Kimseye gidemiyorum. Anneme bile ağlayamam. Kimsenin olmadığı bir yerde o an aklıma hangi şarkı gelirse açar, sigaramı içerim.
Geçer mi? Elbette hayır. Diniyor bir nebze.
Gamsız bir erkek olarak PlayStation kafeye gidebilirim. Dünya yıkılsa da o pes atılmalı. Ha canımı yakan da gelse süper olur. Bi güzel hıncımı alırım. Misss.
canımız yana kime gideriz ki. öyle bir devir de yaşıyoruz ki, canımız yanıp, birine gidip anlatınca canımız yandığımız için suçlu olan biz oluyoruz genelde. selam verip borçlu çıkıyoruz. herkesin çok af edersiniz o sokuk öz güven sandığınız, ama hiçbir halt olmayan bilmişliklerden nefret ediyorum. onun için dostlukları sağlam tutmak gerekir. sizi pohpohlasınlar demiyorum kesinlikle ama derdinizi can kulağı ile dinleyecek birilerine gidin. neden takmayacağınızı söylemeden, başınızdan atmak için takmak ya geçer diyenlere değil yani. onun için eğer anneniz ve babanız ile aranız iyiyse gidin onlara sarılın bence. en candan sevgi onlar da. derdimiz sevgi ise tabii.
gidip konuşabileceğim birisi olmadığı için artık çocugum gibi gördüğüm kedimi alırım kucağıma sarıla sarıla uyurken ona anlatırım bazı şeyleri.. Anlamasa bile dinlemeyi iyi biliyor. Üzgün olduğumu veya mutlu olduğumu anlayabiliyor. Çoğu insanda olmayan özelliklere sahip. Çünkü hisleri var onun herkesten çok daha fazla..
