Kaç gündür yakamı bırakmayan yoğun duygu gelmiş bu sabah bi kat daha bastırmıştır.
Halbuki bu sabah kahvaltı da yaptım. Bari bunun için gitseydi üzerimden.
yaşam bilgeliği üzerine aforizmalar kitabında sık sık değinmişti bu konuya schopenhauer:
"iç dünyası zengin insan tamamen yalnızken, kendi düşünceleriyle ve
hayalleriyle eşsiz bir eğlence bulur; öte yandan, ruhsuz biri
sürekli demekten derneğe, oyundan oyuna, yolculuktan yolculuğa
ve şenlikten şenliğe koşsa bile, can sıkıntısından kurtulamaz."
"En genel bir bakış, insan mutluluğunun iki . düşmanını,
acıyı ve can sıkıntısını gösterir."
"Dışsal açıdan, yoksulluk ve yoksunluk acı verir; buna karşılık güvenlik
ve bolluk, can sıkıntısı doğurur."
"Öte yandan, sayısız çehreye
damgasını vuran, kendini her şeye, dış dünyadaki en küçük
bir olaya bile sürekli tetikte duran bir dikkatlilikte belli eden
içsel boşluk tam da bu zihinsel donukluktan kaynaklanır, ki
bu da can sıkıntısının gerçek kaynağıdır ve duyguyu ve zihni
herhangi bir biçimde devinime sokabilmek için, sürekli
dışsal uyarıya gerek duyar."
"Dünyanın hiçbir yerinde alınacak çok şey
yoktur: Acı ve yoksunluk dünyayı doldururlar ve onlar geçip
gittiğinde de dört bir yanda can sıkıntısı beklemektedir."
"Çünkü, sıkıntı ne denli başlangıçsa! ise,
can sıkıntısının bertaraf edilmesi çabası da insanları birbirine
o denli yaklaştırır."
"can sıkıntısı yalnızca, duyusal ve toplumsal
hazlardan başkalarını tanımamış, zihinlerini zenginleştirmemiş
ve güçlerini geliştirmemiş olanlar içindir."
hiçbir şey yokken yada birinin gerzek bir lafı yüzünden, sinirden düğüm düğüm olmuş midemle çeke çeke bitiremediğim anlar var. canımın çıkmasını dilediğim bombok anlar.
işe yaramama hissiyle yanıp tutuşurken üstüne gelen insanın ağzından çıkan her harfle ezilme anı da var mesela.
ama en aşırısı; kendi kendine ettiğin zulmün sen nefes almayı kesene dek sürecek olması.
bu duyguyu sevdiği işi yapmayan, üretmeyen, kendini gerçekleştirememiş insanlar daha fazla yaşıyor. her insana yapmaktan zevk aldığı bir meşgale lazım.
