ihtimaldir ki ustanın sevme yeteneğinden çok yazma yeteneği bizim ağzımızı açık bırakmıştır. Bunları yazacak kadar sevmemiş olması sadece bunları yazabilmesi, kelimelere dayatabilmesi olasıdır. Bu olay içini boşaltmaz tabi ki, eğer böyle ise şairliğini yüceltir bilakis. Necip Fazıl aşık olmadan dahi bunları yazmış, bizi "ne aşk bea" şeklinde avlamış olabilir. Çünkü bir aşıktan çok şairdir kendisi.
üstad sevmiştir, hem de çok derin sevmiştir. babıali adlı kitabında sevdiği kadını, aşağıdaki dörtlüğü de zikrederek anlatır.
Ondan bir temas gibi rüzgâr beni bürür de,
Tutmak, tutmak isterim, onu göğsüme alıp.
Bir türlü yetişemem, fecre kadar yürür de,
Heyhat, o bir ince ruh, bense etten bir kalıp
herşeyi yutturabilir, sevmiştir, sevmemiştir önemi yok ki, yazar, biz de okur, kalakalırız. Ölmeden ölümü anlattığı gibi sevmeden sevdayı anlatabilir. Yukarıdaki dizeler de bir şair mühendisliğinden başka hiçbir şeydir belki.
madem şairi ille de aşık etmekteyiz, bari kendi ağzından ilk aşkını dinleyelim "akşamları papaz mektebinin kara cüppeli ve siyah sakallı genç talebeleri, cenaze adımlariyle çamlık yolunda geze dursun... Bahriye Mektebi camiinin işitilmeyen ezanı yanında, bütün adayı sarsıcı boru sesleri alev alev yüksele dursun... Ben de petrol lambası ışığında ve sabaha kadar Pol ve Virjini'yi, sahifelerinde (A)nın tebessümlü yüzü, okumakta devam ede durayım... (A) ya o türlü aşığım ki, her zerremin bir çekicilik mahrutu içinde ona doğru uçup gittiğini görüyor ve bende hiçbir cazibeye yer kalmadığını seziyorum. ve, -demek, diyorum aşk buymuş..."
