pazartesi, ayrılık, şu, bu falan değil abicim bunun olayı. yeni yıla 2, maaşının yatmasına 1 gün kalmış, daha çeyrek yüzyıl bile yaşamamış bir adamın hissedeceği bir duygu hiç değil. (yazar burada kendinden bahsediyor)
insan bıktım'ı çok sık kullanıyor. sanırım bu duygunun, boşvermişlik ve umursamazlıkla harmanlanmış bu duygunun asıl meydana çıkışını insan, kendinde, bu sözcüğü bile kullanmazken, bu sözcüğü bile kullanmaktan bıkmışken farkına varıyor. bunun farkına varmayı belirli bir zaman periyodunda bazı olgular izliyor. üşenmedim sıralamaya çalıştım;
+konuşmaktansa işaretler kullanmak
+gülerek ses çıkarmak yerine 3-4 saniye gülümsemek
+ortalığın hep dağınık olması
+ertelemeyi düstur edinmek
+''bu akşam da/bu hafta geçsin de bakarız sonra'' gibi kalıpların çoğalması
+maddi kaygıları daha az umursamak
+normalden daha fazla içmek, sonra bundan da bıkıp hiç içmemek
+yorum yapmamak, hiçbir şey hakkında ama..
işte bu bıkkınlıktır ki nice koç yiğitleri dünya nimetlerinden soğutan, bu bıkkınlıktır ki insanlara one more cup of coffee ayarında şarkılar yazdıran, bu bıkkınlıktır ki bir türk filminde, ''abi sen neden hiç konuşmuyosun?'' sorusuna ''bi ara çok konuştum, hiç faydasını görmedim, bıraktım'' diye bir diyalog geçmesine önayak olan.
biz, en iyisi deminki şarkıyı repeat'e alalım, uğraşmayalım, yorulmayalım...
Elin ayağın kıpırdamak istemez, laf anlatmak gibi bir tasa taşımazsın, " ne halleri varsa görsünler", " ne b.k yerlerse yesinler", " b.klarında boğulsunlar" gibi cümlelerle haşır neşir olursun ya, hehhh işte onun adı bıkkınlıktır.
Çözüm nerdeyse imkânsızdır, lafın, sözün işlemediğini görürsün ve salarsın ya işte odur.
Lanettir.
bitmişim, tükenmişim, bıkmışım her şeyden. eskiden enerjimi, hevesimi, zamanımı harcadığım şeylerle bile dikkatimi dağıtmak gelmiyor içimden. hiç bir şey eskisi kadar iyi gelmiyor. intihar mı? hayır bu çözüm olamaz. intihar etmek tüm güzel duyguları yeniden yeşertmez. intihar etmek tüm bu acıları sonsuzadek dindirebilir evet, fakat ben yaşamak istiyorum, gerçek anlamda yaşamak. huzurum kalmadı.
büyük ruhsal bozgunluk usanç bezginlik. devamlı aynı şeyi yapmaktan bir işten bıkkınlık gelmesi. yada devamlı aynı insana bir konu üstünde baskı yaparak. karşı tarafında kızarak amma bıkkınlık verdin der.
insanın afedersiniz ağzına sıçan bir histir.
nerden çıkar bilinmez aniden delilere döndürür , aklını kaçırtır insanoğluna.
en sevdiği şeyden bile soğutur insanı , hayattan yaşamaktan soğutur.
Sürekli can yakan bi şey, neyden ne zaman bıktığınızı da bilmezsiniz sadece hayatınızdaki herkesi sizden çıkarmak ya da başka bir yerde varolmak istersiniz. Kafamdaki düşünceler birbirine yer vermiyor ayakta kalıyor bazıları, bir şizofrenin karakterleri gibi gün yüzüne çıkmayı bekliyorlar "biraz da benim için üzül" diye bağırıp duruyorlar. Hepinizi yetecek kadar zamanım yoktur umarım ve dediğim gibi düşüncelerimi değil bu sürüklenişi durdurmalıyım.
