bugün

melankoliye sardığım bazı gecelerde aklımı işgal eden zayıf bir tespit. ama buna bazen ciddi ciddi inanasım geliyor. bütün insanlar aslında mutsuzdur. hele şu metal çağında.
en mutlu olduğunuzda bile sizi mutsuz edebilecek şeyler varken; evet bütün insanlar mutsuzdur...
mutluluk mavi çocuk, oynardı bahçemizde

(bkz: acilara tutunmak)
mutluluk anlık bir şeydir, hayatın içinde mutluluğumuzu herhangi bir şeye bağlamazsak aslında mutsuz da olmayız, önemli olan huzurdur ve genel mutluluk huzurun devamlılığına bağlıdır. Kısacası huzuru da mutluluğu da bağımsız bir değişken olarak görürsek sonuç her halukarda 40 yapar.

(bkz: bahçeli hesabıyla mutluluğun matematiği)
mutlu olanlar insan değil midirdir.
Çünkü her insan ergenlik dönemi atlatır ve her ergen mutsuzdur.
her insanın birbirinin kopyası olduğunun da ispatı olan önermedir.