sarı kırmızı yeşil bayrağımız dalgalansa ne olur bile diyebilecek kadar ileri gidenleri var. ama suç yüz verende. bu hainlere hadlerini bildirmek yerine yok o başkan olacak, yok bu darbeci olmaz kavgalarına gireceklerine akıllarını başlarına alsalar belki şu an bunları konuşmuyor olurduk.
birebir başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum. ama önce şunu söyleyeyim çoğumuz cahiliz evet bilip bilmeden insanlara nefret kusuyoruz hatta. halbuki kürt kökenli türk vatandaşlarımız * arasında asker olan türkiye cumhuriyeti için şehit olan onlarcası var. benim adım bilge türklükten geliyor diye koymuş ailem ama yanlımı olmalıyım ne kadar çabuk etiketliyoruz insanları halbuki abid adında arkadaşım var ama bir insan bu kadar iyi bu kadar efendi bu kadar kültürlü bi asker olamaz. bu noktaya kadar yazdıklarım herkesi birden yargılamamak adınaydı.
ancak şöyle bir önemli ve vahim durum varki bu vatandaşlarımıza öfke duyan insanları da anlamamız için yazıyorum.
marmara üniversitesi gibi bir okul , okul içindeki özmen aktar gibi bir yurt, yurtta mersin gibi bir şehrin merkez ilçesinde anadolu lisesinde devlet okullarında okuyarak bu konuma gelmiş halende bu şansları kullanan bir insanın türkiye cumhuriyetine laf ettiğini gözlerimle gördüm kulaklarımla duydum eziliyoruz biz derken her imkandan ve her yenlikten geri kalmayışına ben şahit oldum.
imkanlar şartlar hatta cehalet onları böyle devlete düşman ediyor dedim yıllarca ama artık bunu soylerken ağzım eğriliyor aklıma o kişi ve çevresi okuduğu kitaplardan dinlediği müziğe kadar halleri geliyor sonra da şehitlerim geliyor üzülüyorum , üzülüyor ama başlığın çağrışımlarına katılıyorum.
tanım : fikirle zikirin uyuşmazlığını anlatan cümlecik.
önce askerine polisine taş atıp, karşılık bularak veya diğer teröristlerin attığı taşlarla yaralanarak o devletin hastanesine türlü hilelerle alınmış yeşil kartla gitmektir.
sonra o devletin okullarında okumaktır.
onursuzluğun, şerefsizliğin daha büyüğünü bilen varsa özelden merakımı gidersin allah aşkına.
her türlü fırsatta eşit oldukları halde ezildiklerinden bahsetmektir.
eşiktekinden beşiktekine bu adamalara gösterilen müsamahanın adı ne hoş görüdür, ne demokrasi, ne de insan hakları...
korkaklıktır, sinmektir, pusmaktır...
''6 tane iliniz var, çok hoşumuza gidiyor. biz burada bi devlet kursak...''
bu kadar kibar da değiller zaten. pusu kurup askerleri şehit ederek, gösteriler yapıp cam çerçeve indirerek, bu gösterilerde çocukları kalkan olarak kullanarak emellerine ulaşmaya çalışırlar.
sonra da hukuk beklerler, anlayış beklerler. çocukları önlerine kattıkları zaman polis kenara çekilsin isterler.
devlet bize yardım etsin derler, zaten büyükşehirlerde bila bedel işgal ettikleri yerleri mal edinmiş olmaları yetmezmiş gibi.
beklediği anlayışa nail olacaktır bunlar. ama artık bir tüfeğin dipçiğiyle mi olur mermisiyle mi bilinmez.
