insanı yaşama bağlayan anlardan birisidir. sanki yıllardır görmediğin bir dostu en kalabalık şehirde, aklının ucundan bile geçmeyecek meblağda parayı en ihtiyacın olduğu zamanda, acıktığın anda tepsideki yemeklerle kapını çalan komşuda görmek gibidir. o kağıt mendili de cebin derinliklerinde buruş buruş da olsa bulmak tıpkı diğerleri gibi ister istemez bir sevinç oluşturur.
burun akması bu, sümük bu. şakaya gelecek şeyler değildir. *
hemen yanınızda bir kız oturuyorsa ve burnunuz adeta bir şelale, bir ırmak olup çağlıyorsa, hele ki kızın "fırrrrk"larınıza inceden kulak verdiğini hissediyorsanız, bu an epifani olarak da tanımlanabilir efendim.
böyle bir şey olmaz, sümük akarken tüm selpaklar anlaşmışçasına kaybolur, kimsede selpak olmaz, tıpkı genelde heryerde bulunurken, ihtiyaç olduğunda tüm eczane ve döviz bürolarının ortadan kaybolması gibi.
